Ludzie dziś wręcz prześcigają się w tym, by stworzyć coraz bardziej wymyślną definicję miłości lub, podpierając się badaniami i osiągnięciami naukowymi rozmaitych „uczonych”, zauważają, iż człowiek miłością może obdarzyć praktycznie każdy byt. Jak w swoim życiu odnaleźć i pielęgnować miłość, która nie przemija?
Wielu ludzi nie myśli dziś o tym, co nie przemija, co nie ma kresu. Wydaje się, iż interesuje ich tylko to, co teraz, to, czego w tej chwili doświadczają. Niewątpliwie tym, co nie ma kresu i niestety często jest poza horyzontem zainteresowań człowieka XXI wieku jest miłość Chrystusa ku nam.
On nie tylko oddał za nas swoje życie, umierając na krzyżu, lecz zmartwychwstał i obiecuje, iż mimo, że musi wrócić Ojca, nie zostawi nas bez odpowiedniej pomocy. Jezus zapowiada dziś, że kiedy zakończy swą ziemską działalność, Duch Święty, owoc miłości Ojca i Syna, będzie Tym, który nauczy i przypomni o Chrystusowych słowach.
Jak zatem poznać człowieka, który żyje Bożym tchnieniem? W jaki sposób żyje ten, kto pragnie w swym życiu doświadczyć mocy Ducha Świętego? Odpowiedź na te nurtujące nas pytania jest prostsza, niż nam się wydaje. Otóż konieczne jest życie Chrystusową nauką, zachowywanie jej i głoszenie swoim życiem. Właśnie taka postawa jest wręcz podręcznikowym przykładem Bożej obecności w życiu katolika. Nie wolno nam ograniczać się w dążeniu do świętości jedynie do swoistego katolickiego minimum.
Żyjmy w łasce Bożej, prośmy Ducha Świętego o Jego dary w naszym życiu, bo On nas uzdalnia do tego, by prawdziwie być człowiekiem kochającym Boga i żyjącego obok nas bliźniego.
ks. Michał Kacprzyk, Papieskie Dzieła Misyjne
Według legendy, około 67 roku po narodzeniu Chrystusa cesarz Ming z ostatniej dynastii Han miał sen, w którym poprosił dworzan o wysłanie ambasadorów, aby sprowadzili do Państwa Środka nową religię. Czy to wzmianka o legendarnym przybyciu św. Tomasza Apostoła?
Z pokorą i uznaniem trzeba oddać hołd osiągnięciom kulturowym tego starego, bo liczącego 5000 lat państwa. Wiele osiągnieć, z których dziś korzystamy, ma swój bezpośredni początek w kulturze Chin. Pierwsze wzmianki o dotarciu Ewangelii na ten teren to początek VII wieku i przybycie nestorian. Dalej to już ewangelizacja z XIII wieku wraz z osiągnięciami franciszkanów, którym udało się nawrócić na katolicyzm 100.000 osób i stworzyć podstawy administracji kościelnej z metropolią w Pekinie. Najbardziej znane współcześnie działania misyjne związane są z ojcami jezuitami, którzy dotarli tu w XVII wieku. To oni zaangażowali się w tworzenie rytu chińskiego oraz docenili osiągnięcia chińskiej kultury, której elementy zostały wpisane w liturgię i religijność. Czasy komunistyczne zniszczyły wielowiekowe tradycje ewangelizacji tego obszaru Azji, przynosząc też wiele cierpienia i podział na Kościół podziemny i narodowy.
Dziś ewangelizacja w Chinach jest odpowiedzią na wołanie tego wielkiego kraju i społeczeństwa. Trzeba się zatem kierować wskazaniami Kongregacji Ewangelizacji Narodów, która już w XVII w. w kontekście ewangelizacji Azji prosiła o nieangażowanie się w sprawy polityczne, dbałość o miejscowych duchownych oraz szacunek dla kultury, do której przybywa misjonarz.
24 maja przeżywamy w Kościele dzień modlitw za Kościół w Chinach. Podjęcie tej modlitwy jest wyraźnym znakiem naszej misyjnej odpowiedzialności. Tworzenie przestrzeni dialogu może przynieść ogromne korzyści. Warto też docenić starania Stolicy Apostolskiej, aby połączyć oba chińskie Kościoły. Ich połączenie dałoby większe możliwości działania na rzecz silnej, lecz ciągle prześladowanej wspólnoty. Ewangelizacja Państwa Środka jest nieustannym wyzwaniem i szansą na to, aby zanieść Chrystusa milionom żyjących w nim ludzi.
ks. Maciej Będziński, Papieskie Dzieła Misyjne
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański”.
Prenumeratę Biuletynu „Dzień Pański” można zamówić pod adresem: Prenumerata – Dzień Pański