Można wiele działać nawet we wspólnocie Kościoła, ale gdy zabraknie posłania, nie można mówić o misji. To tylko samowolka. A ona ani długo nie potrwa, ani nic dobrego nie przyniesie.
To Jezus posłał uczniów. Nie wyruszyli sami tylko dlatego, że się wyrwali, nie mogąc usiedzieć na miejscu z gorliwości i zapału. Wtedy po prostu by sobie poszli. A oni zostali wysłani. Można spytać: co to za różnica? Przede wszystkim taka, że posyłający jest odpowiedzialny za tych, których posyła. Nie są zostawieni „na pastwę losu”. Jezus przygotował uczniów. Dokładnie powiedział im, co mają zabrać, co ich czeka w drodze, jak mają się zachowywać.
Uważasz się za Chrystusowego ucznia? To również do Ciebie skierowane jest Jezusowe posłanie. Nie dziw się zatem, że kiedy jesteś wierny posyłającemu cię Mistrzowi, czujesz się czasem bezbronny jak owca wśród stada wilków. Nie dziw się, że czasem czegoś ci brakuje. Że czujesz się bezbronny, niemal nagi i bosy. Idź śmiało przez każdy dzień otrzymany od Pana i bądź Jego świadkiem. Pan, który posyła, z pewnością zatroszczy się o wszystko, co konieczne. Nieś Jego pokój. Korzystaj z tego, co zostanie ci dane i dziękuj Bogu za każdy najmniejszy podarunek codzienności.
Jezus wysłał 72 uczniów, bo według znajomości ówczesnego świata tyle było narodów na ziemi. Posłał ich po dwóch, bo o Chrystusie świadczy się tylko we wspólnocie. A co najważniejsze, chociaż wydaje się, że posłał ich „przed sobą”, to – kiedy uczniowie wrócili – Jezus nie był zdziwiony ich opowiadaniem. Wiedział, co się wydarzyło, bo On już tam był. Już to widział.
Z radością dziś chwalmy Boga, bo Jego łaska nam towarzyszy. Zatem idźmy! Jesteśmy posłani!
s. Monika Juszka RMI, Papieskie Dzieła Misyjne
Kiedy Jezus posyłał uczniów, to chociaż były to początki ewangelizacji, a uczniów było 72, to już było wiadomo, że i tak będzie ich za mało. Ich zadaniem było nieść pokój. Tak bardzo potrzebny w każdym systemie społecznym, politycznym, we wszystkich czasach i miejscach.
Od Ostatniej Wieczerzy, nieprzerwanie do dzisiaj, Jezus wybiera ludzi, których zadaniem jest przekazywać Boży pokój. To oni modlą się w naszym imieniu: „Wybaw nas Panie od zła wszelkiego i obdarz nasze czasy pokojem”. To oni mówią codziennie: „Pokój Pański niech zawsze będzie z wami”. To kapłani, którzy takie właśnie słowa wypowiadają w czasie każdej Mszy Świętej.
Świat potrzebuje pokoju. Potrzebuje tych, którzy będą o ten pokój prosić w imieniu całej ludzkości. Potrzebuje tych, którzy Boży pokój będą przekazywać ludziom. Świat potrzebuje kapłanów.
Świetnie zdawały sobie z tego sprawę już w XIX wieku dwie Francuzki – matka i córka – Stefania i Joanna Bigard. Pragnęły pomagać misjom, ale nie przez zbieranie ofiar materialnych dla już pracujących misjonarzy. One pragnęły pomóc misjom, zapewniając im miejscowych kapłanów. Założone przez nie w tym celu Dzieło Świętego Piotra Apostoła obchodzi w tym roku stulecie uzyskania przydomku papieskie.
Przez wszystkie lata swojego istnienia Papieskie Dzieło Świętego Piotra Apostoła troszczy się o to, by w żadnym zakątku świata nie zabrakło tych, którzy „nie będą się chlubić z czego innego jak tylko z krzyża Pana naszego, Jezusa Chrystusa” (drugie czytanie), będą nieść pokój wszędzie, dokąd pójdą, i w imię Jezusa wypędzać będą złe duchy.
Od stu lat to wszystko dokonuje się nie tylko pod patronatem Ojca Świętego, ale również z jego woli i z jego błogosławieństwem, które obejmuje również wszystkich dobroczyńców (duchowych i materialnych) oraz wszystkich współpracowników Papieskiego Dzieła Świętego Piotra Apostoła. To oni od stu lat pomagają bowiem wszystkim kolejnym papieżom w tym, aby każdy człowiek, nawet w najdalszym zakątku świata mógł usłyszeć: „ja odpuszczam tobie grzechy”, „bierzcie i jedzcie to jest Ciało moje”, „pokój Pański niech zawsze będzie z wami”.
s. Monika Juszka RMI, Papieskie Dzieła Misyjne
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański”.
Prenumeratę Biuletynu „Dzień Pański” można zamówić pod adresem: Prenumerata – Dzień Pański