Takie słowa usłyszałam kiedyś na rekolekcjach dla dzieci, kiedy siostra katechetka, chcąc ożywić nieco te spotkania, przebrała się za syna marnotrawnego, wzięła ze sobą maskotkę prosiaczka i próbowała sprowokować rekolekcjonistę do dialogu wyjaśniającego dzieciom całą przypowieść. Jak się nietrudno domyślić, nie bardzo się to udało. Jednak pomimo komizmu całej sytuacji, pytanie jest dość ciekawe.
Na co nam tak wiele błota i „świń”, których w życiu kurczowo się trzymamy, kiedy Pan Bóg pragnie nas obdarowywać perłami? Czemu ciągle powtarzamy błędy pierwszych rodziców, bawiąc się z Bogiem najpierw w „zrobię mamie na złość – odmrożę sobie uszy”, a później „w chowanego”? Mocno skutki grzechu pierworodnego dają się nam we znaki.
Na szczęście Bóg nie męczy się przebaczaniem. Tylko On jest w stanie z takim zapałem i konsekwencją wyruszać na poszukiwanie zagubionego człowieka. Wciąż zachodzić mu drogę wydarzeniami i posyłanymi osobami, które mają pokazać Jego miłość. Wciąż poruszać sumienie na miliony różnych sposobów, czekając, aż coś „dotrze” i „zaskoczy”. I tylko On jest w stanie przytulić człowieka, gdy do niego wraca, nawet jeśli ten powracający pokryty jest wieloletnim błotem, resztkami strąków i przesiąknięty zapachem „świń”, które wcześniej tak sobie upodobał.
Nas, bluźnierców, prześladowców i oszczerców, Bóg przyobleka swoją mocą i miłosierdziem (drugie czytanie). Jemu, „Królowi wieków nieśmiertelnemu, niewidzialnemu, Bogu samemu niech będzie cześć i chwała na wieki wieków!”.
s. Monika Juszka RMI, Papieskie Dzieła Misyjne
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański”.
Prenumeratę Biuletynu „Dzień Pański” można zamówić pod adresem: Prenumerata – Dzień Pański