W każdym języku brzmi inaczej i dla wielu ludzi oznacza zupełnie co innego. Czym jest szczęście? Odpowiadając na to pytanie, ludzie najczęściej koncentrują się na tym, co tu, na ziemi. Tymczasem tym, co daje prawdziwe szczęście, bo nieznające końca, jest przebywanie z Bogiem w niebie.
Dzień 1 listopada bardzo często kojarzymy ze smutkiem i zadumą, która wiąże się z nawiedzaniem grobów naszych przodków. Pamięć o zmarłych jest niesłychanie ważna, ponieważ ona uwrażliwia nas na sprawę ludzkiego przemijania i przypomina o istnieniu życia wiecznego. Nie to jest jednak przesłaniem uroczystości Wszystkich Świętych.
Oczyma wiary bez trudu widzimy ten niezliczony tłum ze wszystkich ludów i narodów, pokoleń i języków, który cieszy się oglądaniem Bożego oblicza. To święci i błogosławieni wszystkich czasów, ci, których imiona znamy i modlimy się, wzywając ich wstawiennictwa. To także ci, którzy przeszli przez to życie w przyjaźni z Bogiem, żyjąc pobożnie, wytrwale krocząc drogą Bożego prawa. Znamy tych ludzi, mimo że Kościół oficjalnie nie wyniósł ich na ołtarze. To nasi dziadkowie, rodzice, sąsiedzi, kapłani, nauczyciele czy inni, których spotkaliśmy w życiu.
Dzisiejsza uroczystość przypomina nam, iż świętość nie jest czymś nieosiągalnym, lecz jest powołaniem każdej i każdego z nas. Wszyscy jesteśmy dziećmi Bożymi i Bóg sam pragnie, byśmy z Nim dzielili radość nieba na wieki.
ks. Michał Kacprzyk, Papieskie Dzieła Misyjne
Tymi, którzy najpiękniej pokazują, jak wygląda współpraca z łaską Bożą, są święci.
Wielu z nich to swego rodzaju „specjaliści” od rozmaitych obszarów działalności Kościoła. Są wśród nich oczywiście i ci, którzy, w różny sposób troszcząc się o misje, zostali ich patronami.
Mówiąc o patronach misji, nie sposób nie zacząć od Franciszka Ksawerego. Ten żyjący w XVI wieku hiszpański kapłan w wieku 19 lat wyjechał do Paryża, gdzie podjął studia teologiczne. Tam też poznał św. Ignacego Loyolę, który stał się jego przyjacielem i towarzyszem w poświęceniu dla Bożej sprawy. Mając 31 lat, przyjął w Rzymie święcenia kapłańskie, a w 1541 roku wyruszył na wyprawę misyjną do Indii. Dotarł do Goa, gdzie podjął gorliwą pracę. Poznawał miejscowe zwyczaje, zgłębiał kulturę i uczył się języka. Stamtąd też wyruszył do Japonii, lecz zauważył, że aby Ewangelia na stałe zamieszkała w sercach Japończyków, potrzeba najpierw ewangelizacji Chin. Dlatego też udał się na jedną z wysp leżących w pobliżu Chin, gdzie w nocy z 2 na 3 grudnia 1552 roku zmarł wskutek ciężkiej choroby. Przez potomnych został nazwany apostołem Indii.
Kolejną, niezwykle ważną osobą, jest św. Teresa od Dzieciątka Jezus. Wstąpiła do klasztoru karmelitańskiego, mając 15 lat, aby przez nieustanną modlitwę błagać o zbawienie dusz. I choć sama nigdy nie wyjechała na misje, to stała się prawdziwą misjonarką właśnie dzięki wytrwałej modlitwie w intencji działalności misyjnej Kościoła. Podczas pobytu w Karmelu rozczytywała się w żywotach misjonarzy, podejmując trud ofiary na rzecz misji. Zmarła 30 września 1897 roku, została kanonizowana przez papieża Piusa XI w roku 1925. Przez niego także została ogłoszona patronką misji, misjonarzy i misjonarek.
Przy tej okazji należy wspomnieć również postać bł. Marii Teresy Ledóchowskiej, która jest patronką współpracy misyjnej. Warto uczynić to tym bardziej, że w tym roku przeżywamy 100 rocznicę jej śmierci. Mimo, iż nigdy nie odwiedziła Afryki, nazywana jest matką tego kontynentu. Wszystko to za sprawą wielkiego zaangażowania w promocję misji. Jej działalność polegała na niesieniu pomocy misjom, budzeniu powołań misyjnych, redakcji czasopism czy korespondencji z misjonarzami.
Patrząc na duchowy dorobek misyjnych patronów, przez ich wstawiennictwo polecajmy Bogu sprawę głoszenia Ewangelii.
ks. Michał Kacprzyk, Papieskie Dzieła Misyjne
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański”.
Prenumeratę Biuletynu „Dzień Pański” można zamówić pod adresem: Prenumerata – Dzień Pański