Msza Święta zwana pasterką posiada w naszej ojczyźnie wyjątkowy charakter. To zasługa nie tylko zimowej aury, lecz i wigilijnej wieczerzy wraz ze śpiewam kolęd. Niestety nawet i w takich warunkach może nie być miejsca na to, by narodził się Chrystus.
Uroczystość Narodzenia Pańskiego od pierwszych chwil po północy ukazuje nam wielką radość. Radość owa spowodowana jest tym, iż sam Bóg przyszedł na ten świat. Liturgia słowa po wielokroć podkreśla, iż narodziny Jezusa są dla całego świata chwilą, na którą czekali ludzie wszystkich czasów i pokoleń, chwilą zapowiadaną przez proroków, chwilą, która oświeca mroki nocy światłem nadziei wolności.
Słuchając po raz kolejny tego wieczoru opisu okoliczności narodzenia Zbawiciela w relacji św. Łukasza, dostrzegamy, że nie jest ono zdarzeniem mitycznym, mającym miejsce w jakiejś bliżej nieznanej rzeczywistości, ale dokonuje się w konkretnym miejscu i czasie. Świadczą o tym postacie historyczne przywołane przez ewangelistę. Wynika zatem z tego, że narodzenie Chrystusa jest faktem, a nie mrzonką, legendą czy wytworem czyjejś wyobraźni.
Niestety przez niektórych okres, który rozpoczynamy tą Mszą Świętą, nie jest przeżywany jako czas radości z narodzin Zbawiciela. Wydaje się ono nie mieć dla nich żadnego znaczenia. Choć w ich życiu obecne są elementy naszej polskiej bożonarodzeniowej tradycji, to nie prowadzą ich one ku spotkaniu z Jezusem Chrystusem narodzonym z Maryi. Brońmy się przed oschłością w wierze, pragnijmy naszym postępowaniem ukazywać, że Pan narodził się w naszych sercach.
ks. Michał Kacprzyk, Papieskie Dzieła Misyjne
Kto na swojej drodze prawdziwie spotkał Chrystusa, staje się człowiekiem pełnym duchowej radości. Postawa ta rodzi w człowieku chęć dzielenia się wiarą i sprawia, iż idąc przez życie, staje się on prawdziwym apostołem, głosicielem Dobrej Nowiny
Dzisiejszy świat wydaje się pogrążony w smutku czy apatii. Dzieje się tak, gdyż mnóstwo ludzi na horyzoncie swojego życia dostrzega jedynie to, czego potrzebują teraz. Potrzeby te bardzo często ograniczają się do doczesnego wymiaru ludzkiej egzystencji. Ojciec Święty Franciszek po wielokroć daje nam do zrozumienia, iż sednem życia dziecka Bożego jest wieczność z Panem w niebie.
Dzieło ewangelizacji jest odpowiedzią wiary na słowa Chrystusa zawarte w nakazie misyjnym: „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem” (Mt 28,19-20). Papież Jan Paweł II przypomniał całemu Kościołowi, iż wiara umacnia się tylko wtedy, gdy jest przekazywana (Redemptoris missio 2). Nie dziwi nas zatem fakt, iż obecny następca św. Piotra przypomina Ludowi Bożemu, że misje są sercem Kościoła, a sprawa ewangelizacji świata dotyczy wszystkich ochrzczonych, bez najmniejszych wyjątków.
Mówiąc o radości płynącej z ewangelizacji, papież Franciszek tłumaczy, iż dobrem człowiek pragnie się dzielić, a wtedy ono się rozwija. Dlatego też Ewangelia, będąca w swej istocie Dobrą Nowiną, musi być przez ochrzczonych przyjmowana szczerym i otwartym sercem. Wymownym znakiem jej przyjęcia jest właśnie postawa radości.
Pogrążony w niechęci i marazmie świat sprawia, iż człowiek dąży tylko do zaspokajania swoich bardziej lub mniej złożonych potrzeb doczesnych. Nie dba o życie nadprzyrodzone, o życie wieczne, które stanowi cel naszej ziemskiej wędrówki. Realizacja kolejnych celów nie daje prawdziwej radości, sprawia jedynie, iż człowiek nieustannie poszukuje środka do zaspokojenia duchowej pustki.
Tylko wtedy, gdy samemu żyje się ewangeliczną radością, człowiek może stawać się promieniem nadziei dla błąkającego się w ciemności świata. Nie ustawajmy w radości ewangelizacji!
Anna Sobiech, Papieskie Dzieła Misyjne
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański”.
Prenumeratę Biuletynu „Dzień Pański” można zamówić pod adresem: Prenumerata – Dzień Pański