Zostałem powiadomiony o śmierci i pogrzebie wujka. Od pewnego czasu go nie widywałem. Z powodu różnych zajęć nie było możliwości częstego spotykania się. Mimo to zostałem poproszony, aby wygłosić homilię i mowę pożegnalną na jego pogrzebie.
Gdy smutek ogarnia naszą duszę i serce z powodu rozstania z drogimi nam osobami, dobrze jest wspomnieć radosne chwile spędzone z nimi. Są one pewnego rodzaju pocieszeniem i serdecznym wspomnieniem dobra, jakie się dokonało. Wydobyłem więc z pamięci te chwile, które uważałem za piękne i ważne. Przypomniałem sobie z dzieciństwa wspólne spotkania rodzinne. Jako kilkuletniemu chłopcu, sprawiało mi wielką radość wspólne ucztowanie przy stole, rozmowy i zabawy. Pomyślałem sobie, jakże piękny był ten wspólny czas biesiadowania i ucztowania przy stole w gronie rodziny.
Wspominamy dzisiaj wieczerzę paschalną Pana Jezusa z Apostołami. Pan Jezus wiele razy ucztował z Apostołami. Wspólne zasiadanie do stołu jest znakiem radości i budowania jedności.
Dzisiejsza uczta Jezusa z Apostołami ma charakter pożegnalny przed odejściem z tego świata i powrotem do domu Ojca. Jest zaproszeniem do miłości i jedności w Nim w tajemnicy Eucharystii. Jezus daje jeszcze większą obietnicę wiecznego ucztowania z Bogiem Ojcem w Jego królestwie.
Jezus zaprasza również nas na Eucharystię, ucztę Jego miłości. To zaproszenie kieruje do nas każdego dnia. Może się wydawać, że nie chodzi tu o pokarm nadzwyczajny i wyszukany, bo jest nim zwyczajny chleb i wino. A jednak jest to pokarm nadzwyczajny – Ciało i Krew Chrystusa. Oto na ołtarzu jest miłość, którą Bóg nam ofiaruje w swoim Synu. Pomyślmy i dzisiaj o obietnicy Jezusa o wiecznym ucztowaniu z Bogiem Ojcem w Jego królestwie.
ks. Leszek Rasztawicki
Nowy Testament zawiera cztery opisy ustanowienia Eucharystii. Pawłowy przekaz, zawarty w Pierwszym Liście do Koryntian, uchodzi za najstarszy. (…)
Tradycja, którą św. Paweł przypomina Koryntianom, zawiera słowa i gesty Jezusa dokonane nad chlebem i nad kielichem wina. Istotna jest tu sekwencja gestów, które są właściwe dla żydowskiej uczty paschalnej: wziąć chleb – dzięki czynić – łamać. (…)
Formuła konsekracji chleba zawiera także wezwanie: to czyńcie na moją pamiątkę. Użyty tu grecki wyraz anamnesis można przetłumaczyć jako „uobecnienie”. „Pamiątka” bowiem odsyła do przeszłości, „uobecnienie” natomiast czyni dawne wydarzenia obecnymi w teraźniejszości, a taki jest właśnie sens słów Chrystusa: Jego prawdziwe Ciało i prawdziwa Krew stają się rzeczywiście obecne pośród wspólnoty wierzących, którzy – zgodnie z intencją Jezusa – powtarzają Jego gesty i słowa, wypowiedziane nad chlebem i kielichem wina. Pamięć (…) to przede wszystkim żywe zaangażowanie emocjonalne.
Msza św. jest więc uobecnieniem zbawczej męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Jest głoszeniem śmierci Pana, aż przyjdzie.
Biblia w liturgii Mszy Świętej.
Triduum Paschalne i okres Wielkanocy,
red. A. Paciorek, F. Mickiewicz,
Edycja Świętego Pawła 2017.
Trzeci tom Biblii w liturgii z serii W Drodze do Emaus – przeznaczony na Triduum Paschalne i okres Wielkanocy – jest skierowany do tych wszystkich, którzy świadomie chcą przeżyć ten okres liturgiczny. Jest to czas, w którym celebrujemy najważniejsze tajemnice naszej wiary, więc objaśnienie czytań mszalnych z pewnością pomoże nam w ich lepszym zrozumieniu i odniesieniu do własnego życia.
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański„.
Prenumeratę biuletynu można zamówić pod adresem: Prenumerata – Dzień Pański