Pod nogami żołnierzy zatrzęsła się ziemia. Starszych ludu zaskoczyła wiadomość, że ciała Jezusa nie ma w grobie, pomimo iż postawili tam straże. Kobiety ujrzały pusty grób i ukazali się im aniołowie.
Starsi ludu nie chcieli przyjąć do wiadomości prawdy o zmartwychwstaniu i nie zadali sobie trudu, aby zbadać tę sprawę. Przekupili żołnierzy, żeby rozgłaszali nieprawdę. Do zbrodni dorzucili kłamstwo. Tylko kobiety uwierzyły i zaniosły radosną wieść uczniom, a ci rozgłosili ją światu.
Wobec prawdy o zmartwychwstaniu Pana nie można przejść obojętnie. Zaprzeczyć jej to pogrzebać wszelką nadzieję i skazać swe istnienie na bezsens. Uwierzyć w nią to głosić wszechmoc i niezgłębione miłosierdzie Boga udzielone nam w Jego Synu, Jezusie Chrystusie. Nadzieja i radość płynąca z tajemnicy zmartwychwstania Pańskiego czynią z tej ziemi przedsionek raju, a nas „mocarzami” zdolnymi uwalniać się z grzechu i lęku śmierci w imię Tego, który mówi: „Ufajcie, Ja zwyciężyłem świat!”.
Bóg, wybierając „to, co słabe i niemądre w oczach tego świata”, objawia swoją moc, ukazując prawdę pustego grobu. Niewiasty spieszące o poranku do grobowej jaskini stają się zwiastunkami radosnej nowiny, że Jezus zwyciężył śmierć i żyje! Ich miłość do Zbawiciela okazuje się silniejsza od mocy pieniędzy i władzy wielkich tego świata. Światło Zmartwychwstałego przebija się przez mroki grzechu i kłamstwa i dociera do wszystkich zakątków tego świata, budząc nadzieję, że „w Chrystusie wszyscy zmartwychwstaniemy, jeśli tylko w Nim żyć będziemy”.
ks. Witold Wiśniowski, paulista
„Najświętsze Triduum Chrystusa ukrzyżowanego, pogrzebanego i wskrzeszonego”, o którym mówi św. Augustyn, jawi się jako nierozerwalna jedność. W Wielki Piątek celebruje się mękę, której kulminacją jest śmierć. Wielka Sobota ukazuje misterium grobu Chrystusa. (…) Zdominowana jest ona przez ciszę, która rodzi się z radosnej pewności zwycięstwa. Wreszcie noc i dzień Paschy ukazują trzeci aspekt misterium chrześcijańskiego: triumf Chrystusa nad śmiercią, który ożywia radością i nadzieją cały sens chrześcijańskiego życia.
W tym jednym misterium można wyodrębnić dwa rodzaje ruchu: w pierwszym Boża łaskawość zstępuje do nas, w drugim słabość ludzkiej natury wznosi się ku wyżynom nieba. Narodzenie, męka, zstąpienie do piekieł: oto etapy tego stopniowego zstępowania, przez które Bóg wkracza w nasz świat, wyniszcza się w otchłani naszej nędzy.
Po dotknięciu dna zaczął się ruch radości w odwrotnym kierunku. (…) Etapami tego ruchu wstępującego są: zmartwychwstanie, wniebowstąpienie, zasiadanie po prawicy Ojca. Słowo jednak nie wstępuje do Ojca samotnie. Pociąga Ono za sobą całą ludzkość, z którą stało się solidarne w ruchu zstępującym: „I oto – jak mówi św. Jan Chryzostom [Złotousty] – człowiek, który znajduje się tak nisko, że już niżej upaść nie może, został wyniesiony tak wysoko, że już wyżej się wznieść nie może”.
Przez Wcielenie niebo zstępuje na ziemię. Przez wniebowstąpienie sama ziemia wstępuje do nieba. Wskutek tych dwóch ruchów niebo wtargnęło na ziemię, cierpienie zostało pozbawione mocy, życie zniszczyło śmierć. Jak mówi św. Paweł: „Zwycięstwo pochłonęło śmierć” (1 Kor 15, 54).
W ten sposób Pascha Chrystusa staje się naszą Paschą, Paschą Kościoła i świata. Przez zmartwychwstanie Bóg powołuje i zapoczątkowuje nowe stworzenie. (…) W tym momencie wieczność Boga wdziera się w czas, niezmierzony ocean Jego chwały rozlewa się i ogarnia wszystko. Jego światło przemienia wszelką rzeczywistość. Życie Zmartwychwstałego wkracza z coraz większą mocą w życie ziemskie i zdobywa przestrzeń dla siebie.
Pascha ma zatem trzy wymiary: jest pamiątką zbawczego działania, które umiejscowione jest w przeszłości i dokonało się raz na zawsze („Chrystus, wskrzeszony z martwych, już nie umiera” – Rz 6, 9); jest dla nas teraźniejszą obecnością, tu i teraz, łaski tego wydarzenia, które nas przemienia; jest proroctwem, to znaczy zapowiedzią i niejako zadatkiem jego pełnego posiadania, które ma dopiero nadejść. Zresztą jeżeli Chrystus przez wniebowstąpienie odchodzi, to tylko po to, by być jeszcze bardziej obecny: nie tylko w jakimś zakątku Palestyny, ale wszędzie, gdzie istnieje zalążek Kościoła, we wszystkich wydarzeniach historii i cząstkach kosmosu. Chrystus odchodzi i jest znakiem, że przez swojego Ducha chce oddziaływać już nieprzerwanie na wszystkich ludzi.
Komentarze do codziennej liturgii słowa.
Triduum Paschalne i okres Wielkanocy,
Edycja Świętego Pawła, 2017.
„Komentarze do codziennej liturgii słowa” to książka nie tylko dla specjalistów czy kapłanów poszukujących tematów do homilii, lecz dla wszystkich, którzy nie zawsze mogą sobie pozwolić na dłuższą medytację czy pogłębione studium Pisma Świętego. Dla tych, którzy czytając słowo Boże, nie bardzo wiedzą, jak je odnieść do własnego życia. Prezentowane komentarze mogą nam pomóc odkryć okres Wielkanocy jako pięćdziesiąt dni nieustannej radości. Jej źródłem jest całe Misterium Paschalne Chrystusa, wydarzenie, które, mimo że miało miejsce dwa tysiące lat temu, ma realny wpływ na nasze życie.
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański„.
Prenumeratę biuletynu można zamówić pod adresem: Prenumerata – Dzień Pański