Rodzice i nauczyciele wiedzą, że zanim będą dzieciom przekazywać jakąkolwiek wiedzę czy umiejętności, to najpierw przy dziecku albo uczniu trzeba po prostu „być”. Podobnie ma się rzecz z relacjami wśród zakochanych.
Bóg względem nas również stosuje te zasady. Boża pedagogia jest oparta na obecności. Jest to obecność, która nie krępuje, ale daje poczucie bezpieczeństwa. I choć świętujemy dziś wniebowstąpienie Chrystusa, to jednocześnie w Ewangelii słyszymy Jego obietnicę obecności i to „do końca świata”. Chrystus odchodzi, a jednocześnie zostaje. Dla świata to paradoks. Całe życie chrześcijańskie jest nieustannym napięciem między tą obecnością i nieobecnością Chrystusa.
Gdzie On zatem jest? Jest w słowie, które czytamy, rozważamy i którym się modlimy. Jest w Eucharystii, w której uczestniczymy. Jest wreszcie we wspólnocie Kościoła, który tworzymy. Jest w ubogich, których mijamy każdego dnia. A my jak uczniowie z Dziejów Apostolskich wciąż wpatrujemy się w niebo, jak zakochani wypatrują siebie nawzajem. I ON wypełnia obietnicę swojej obecności, a jednocześnie wzmaga w nas tęsknotę za NIM, pozornie „nieobecnym”.
Nawet jednak Jego obecność z dala od nas „w niebie” jest wyrazem Jego miłości do nas. Jest w niebie po to, by dawać Ducha Świętego, a zarazem by wstawiać się za nami.
Jezus zaprasza nas do nieba. Idzie tam pierwszy, bo jak sam został z nami na ziemi, tak chce być z nami na wieczność. Jednak czekanie na JEGO powrót nie może być wypełnione beztroską. On posyła nas, byśmy świadczyli o Jego obecności.
ks. Adam Polak
Jezus udziela apostołom ostatnich pouczeń. Mają pozostać w Jerozolimie i tu oczekiwać obietnicy Ojca (1, 4) – Ducha Świętego.
Na pytanie uczniów o czas przywrócenia królestwa Izraela (1, 6) Jezus odpowie: Nie wasza to rzecz, znać czasy i chwile, które Ojciec ustalił swoją władzą (1, 7). Sformułowanie czasy i chwile nie tylko odrzuca myśl o czasowej bliskości paruzji, lecz także – poprzez liczbę mnogą – wskazuje na kilka poprzedzających ją, następujących po sobie okresów w eschatologicznym czasie zbawienia. Są to: przyjęcie pogan do wspólnoty zbawienia, nawrócenie Izraela i odnowienie wszystkich rzeczy. Odwołanie zaś
do władzy Ojca, który ustalił owe czasy i chwile, oznacza, że uczniowie nie posiądą wiedzy o wydarzeniach dotyczących końca świata, bo taka wiedza im nie przysługuje, a spekulowanie o czasie tych wydarzeń byłoby rebelią przeciw samemu Bogu. (…)
Pytanie apostołów o czas przywrócenia królestwa Izraela pozostawia Jezus bez odpowiedzi (1, 6-7). W zamian za to powierza im misję bycia świadkami w Jeruzalem, i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi (w. 8). Geograficznie rzecz biorąc, to tak, jakby kreślić na mapie coraz to szersze kręgi obszarów dawania świadectwa. Sam Zmartwychwstały zleca apostołom przepowiadanie wśród narodów pogańskich i legitymizuje uniwersalizm głoszenia Ewangelii (por. Łk 24, 47). (…)
Wypowiedź dwóch mężów w białych szatach (w. 10), aniołów: Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo jak widzieliście Go wstępującego do nieba (w. 11), jest informacją dla apostołów, że wniebowstąpienie Jezusa nie oznacza definitywnego pożegnania, lecz zapowiedź i antycypację Jego powtórnego przyjścia przy końcu czasów. Jezus przyjdzie ponownie w paruzji, a teraz jest On obecny, żyje i działa w swoim Kościele.
Biblia w liturgii Mszy Świętej.
Triduum Paschalne i okres Wielkanocy,
Edycja Świętego Pawła 2017.
Trzeci tom „Biblii w liturgii” jest przeznaczony na Triduum Paschalne i okres Wielkanocy. Jest to czas, gdy celebrujemy najważniejsze tajemnice naszej wiary, więc objaśnienie czytań mszalnych tego okresu z pewnością pomoże nam głębiej w niego wejść.
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański„.
Prenumeratę biuletynu można zamówić pod adresem: Prenumerata – Dzień Pański