Bóg nieustannie troszczy się o człowieka i objawia mu swoją miłość. Najpełniej i najwyraźniej dzieje się to w czasie Eucharystii. Łamany i podawany do spożycia chleb oraz kielich wypełniony winem, czyli prawdziwe Ciało i Krew Chrystusa, to najbardziej czytelne znaki miłości Bożej, która nadaje sens ludzkiemu życiu na ziemi i otwiera drogę ku wieczności.
W czasie wędrówki do Ziemi Obiecanej znakiem Bożej miłości i troski o Lud Wybrany była manna. Izraelici dobrze wiedzieli, że bez niej nie przeżyliby na pustyni nawet kilku dni. Mieli świadomość, że Bóg, dając im przez czterdzieści lat mannę, dawał im życie i ratował ich od śmierci. Tylko dzięki temu mogli dotrzeć do Ziemi Obietnicy i doświadczyć wolności.
Prawdziwy pokarm i prawdziwe życie dał nam jednak dopiero Jezus Chrystus w Eucharystii. On sam mówi: Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym (J 6, 54) oraz Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim (J 6, 56).
Święty Paweł dodaje jeszcze, na podstawie własnego doświadczenia, że spożywając jeden chleb – Ciało Chrystusa i pijąc Jego Krew z jednego kielicha w czasie Eucharystii, Jego uczniowie stają się w Nim jednym Ciałem. Tak, Eucharystia, prawdziwa manna, daje życie wieczne, najmocniej łączy i jednoczy z Chrystusem oraz otwiera na jedność-komunię z braćmi i siostrami.
W dzisiejszą uroczystość sam Chrystus zaprasza nas, abyśmy z wiarą i radością celebrowali Eucharystię, spożywali Jego Ciało i Krew, które On sam nam daje, oraz budowali jedność braci i sióstr złączonych Jego miłością.
ks. Tomasz Bać
Chociaż wydaje się niekiedy, że zło ma przewagę nad światem, to tak nie jest. W pewnym sensie to Kościół sprawuje władzę. Nasze modlitwy, a szczególnie ofiara każdej Mszy Świętej, są tymi siłami, które naprowadzają historię na jej właściwy kurs, bo właśnie podczas Eucharystii Chrystus i Kościół celebrują weselną ucztę i konsumują małżeństwo.
(…) Pamiętajmy, że idąc na Eucharystię, zabieramy ze sobą nasze życie zawodowe i rodzinne, smutki oraz radości. I wszystko to staje się duchową ofiarą, którą Bóg przyjmuje przez Chrystusa podczas celebrowania Eucharystii. (…)
Nasz wróg-bestia nie ma nic do ofiarowania. Pracuje niestrudzenie, poniżając nas niekiedy, gdy damy się wciągnąć w sferę jej oddziaływania, ale jej trud jest bezowocny. Utknęła w szóstym dniu (…) i chociaż mozoli się nieustannie, to nigdy nie dotrze do dnia siódmego, czasu odpoczynku i uwielbienia. (…)
Nie musimy jednak daleko wyruszać w poszukiwaniu wroga, gdyż najgroźniejsi przeciwnicy tkwią w naszym wnętrzu: pycha, zazdrość, lenistwo, nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu, chciwość, gniew i nieczystość. Zanim rozpoczniemy walkę z wrogiem atakującym świat, musimy najpierw zidentyfikować własne grzeszne nawyki i wykorzenić je z naszego życia. A w międzyczasie trzeba nam wzrastać w mądrości i łasce, żeby
Dlatego powinniśmy spojrzeć na wszystko z Bożej perspektywy. (…) Tylko w niebieskim Jeruzalem możemy spojrzeć na siebie w prawdzie; tylko tam zostaniemy sprawiedliwie osądzeni i przeczytamy to, co zapisano o nas w księdze życia. Tylko w niebie, ale nie musimy umierać, żeby tam pójść. Nowe Jeruzalem to góra Syjon; to Kościół, którego początkiem jest wieczerza w sali na górze. I cała ta rzeczywistość zstępuje na nas podczas Eucharystii.
Scott Hahn,
Uczta Baranka. Eucharystia – niebo na ziemi,
Edycja Świętego Pawła 2022.
Książka „Uczta Baranka. Eucharystia – niebo na ziemi” napisana jest przystępnym, bardzo obrazowym i pięknym językiem. Pozwala na nowo zrozumieć Eucharystię przez pryzmat księgi Apokalipsy.
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański„.
Prenumeratę biuletynu można zamówić pod adresem: Prenumerata – Dzień Pański