Współcześnie odwaga często mylona jest z brawurą. Pewnie sporo osób mogłoby powiedzieć: jestem odważny, bo przekraczam dozwoloną prędkość, czy też skaczę do wody, nie sprawdzając wcześniej dna. Nie o taką „odwagę” chodzi Chrystusowi.
Przywołane powyżej sytuacje mogą się zdarzyć i w naszym życiu. Chcemy być lubiani, przypodobać się znajomym, zaimponować… Motywy mogą być różne. Choć w gruncie rzeczy nieraz wiemy, że czynimy źle, to jednak chcemy pokazać naszą „odwagę”, w myśl zasady „co ludzie o nas powiedzą”.
Ludzka opinia jest przemijająca. Pokładane w niej nadzieje powodują, że usychamy jak liście. Tracimy sens i odczuwamy pustkę… Dla chrześcijanina prawdziwą odwagą jest przyznanie się do Chrystusa, deklaracja wiary, uczynienie znaku krzyża przed posiłkiem.
Przeciwieństwem odwagi jest strach. Jego odczuwanie jest czymś naturalnym. Pan Jezus przestrzega, by bać się o własne zbawienie. Ten rodzaj lęku rodzi w nas motywację do stałego wzrostu w wierze. Warto zacząć od małych kroków: znaku krzyża przed posiłkiem, osobistej modlitwy, pomocy bliźniemu. Nieraz pewnie nie będzie łatwo, ale to, co kosztuje, jest naprawdę wartościowe.
Chrystusowi chodzi o odwagę w przeciwstawieniu się Szatanowi, złu oraz grzechowi. Pokładajmy w Nim nadzieję każdego dnia, mając świadomość, że jesteśmy dla Niego „ważniejsi niż wiele wróbli”.
ks. Bartosz Budny
Opowieść o człowieku, który dzięki życiowym zmaganiom zrozumiał, że aby naprawdę wierzyć, trzeba zaufać Bogu. Opowieść o Ojcu, który nie zawahał się złożyć ukochanego syna w ofierze.
W historii Abrahama ks. Paśnik pokazuje, że dla Boga nie ma nic niemożliwego, gdy człowiek decyduje się wypełnić Jego wolę. On nigdy nie cofa danego słowa. A wiara w Boga, która rozpoczyna się od spotkania z Nim, jest nieustanną wędrówką po drodze zaufania.
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański„.
Prenumeratę biuletynu można zamówić pod adresem: Prenumerata – Dzień Pański