W dzisiejszą uroczystość – podobnie jak w Boże Narodzenie – grozi nam zagubienie istoty świętowania ze względu na wielość i bogactwo tradycji. Pośród grobów, zniczy, medialnych wezwań do zadumy, wyciszenia, Kościół tego dnia bije w wielki dzwon, abyśmy usłyszeli potężne wezwanie do świętości. I to ono jest dziś najważniejsze.
Pięknie jest stanąć nad grobami najbliższych, pomodlić się, zapalić znicz, ale jeszcze ważniejsze jest przesłanie dzisiejszej Ewangelii i całej liturgii słowa: bądźcie święci! A że to jest możliwe, widać w życiu ludzi takich jak my – św. Franciszka, św. Faustyny, św. Jana Pawła II, bł. Karola Acutisa. Dziś stają oni wszyscy pośród nas i mówią, że świętość jest możliwa w codzienności i w konkretach dnia powszedniego. Oni już ją osiągnęli, my do niej nieustannie dążymy, wezwani na mocy chrztu, a nie jedynie z racji przyjęcia np. święceń kapłańskich czy złożenia ślubów zakonnych.
Dziś w szczególny sposób podkreśla się ludzką pracę jako środek uświęcenia: „praca może być środkiem uświęcania i ożywiania rzeczywistości ziemskich w Duchu Chrystusa” (KKK 2427). I docenia się świętość nie tylko papieży, kapłanów czy zakonników, lecz właśnie świeckich, którzy osiągnęli cel swojego życia, wypełniając swoje codzienne obowiązki, jak chociażby św. Aniela Salawa – krakowska służąca, czy Józef i Wiktoria Ulmowie wraz z ich dziećmi.
Warto więc abyśmy, spotykając się z najbliższymi nad grobami, pomyśleli, że wszyscy święci są też dla nas taką „rodziną”. To oni się za nas modlą (szczególnie nasi wyjątkowi patronowie) i to właśnie oni wyjdą po nas, gdy nasze ciało będzie już złożone w grobie. Warto już teraz się z nimi zaprzyjaźnić i prosić o ich pomoc wtedy, gdy jej potrzebujemy.
Redakcja
Wielkim polskim męczennikiem i niezłomnym bohaterem wiary katolickiej jest św. Andrzej Bobola, patron Polski.
Słusznie tedy papież Pius XII w encyklice Invicti athletae Christi z 1957 roku pisał, że „ów niestrudzony wyznawca Chrystusa sam żył tą wiarą i za nią oddał w ofierze własne życie. Przerazić może wspomnienie okrutnych cierpień, które zniósł nieustraszony w wierze polski męczennik, a świadectwo przez niego złożone zalicza się do najszlachetniejszych wśród tych, które sławi Kościół”.
Życie i działalność
Pochodził z rodziny szlacheckiej. Urodził się 30 listopada 1591 r. w Strachocinie k. Sanoka. W 1611 r. wstąpił do Towarzystwa Jezusowego w Wilnie (…). W 1622 r. przyjął święcenia kapłańskie (…). Od roku 1636 jako wędrowny misjonarz utwierdzał w wierze katolickiej liczne rzesze wiernych. W 1642 r. udał się do Pińska, gdzie pojednał z Kościołem katolickim wielu prawosławnych. Zginął śmiercią męczeńską w Janowie na Polesiu 16 maja 1657 r., zamęczony przez grupę Kozaków pałających nienawiścią do Kościoła katolickiego. Starania o beatyfikację Andrzeja Boboli, podjęte w 1712 r. w Pińsku i Janowie Poleskim oraz Wilnie, zostały uwieńczone wyniesieniem go w 1853 r. w Rzymie na ołtarze. (…)
Duchowość
Święty Andrzej kierował się duchowością ignacjańską, szukając w swej apostolskiej działalności większej chwały Bożej. Długie godziny spędzał przed Najświętszym Sakramentem. Charakteryzowała go również duchowość misyjna, a także eklezjalna. Cechowała go głęboka wiara posunięta do męczeństwa oraz miłość do Boga i bliźnich, wyrażająca się zarówno pracą kaznodziejską, jak też posługą w więzieniach i przytułkach.
ks. Jerzy Misiurek Polscy święci i błogosławieni. Życie – duchowość – przesłanie Edycja Świętego Pawła 2018
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański„.
Prenumeratę biuletynu można zamówić pod adresem: Prenumerata – Dzień Pański