Radość jest naturalną potrzebą człowieka. Przeżywamy ją, gdy czujemy się szczęśliwi. Największym, niewyczerpanym źródłem radości jest obecność Boga. Możliwość spotkania Go. Jego bliskość, troska, dialog, czułość ojcowska i miłość, która nadaje blask naszym dniom. Bóg jest blisko.
Radości ziemskie są ulotne. Równie szybko przemijają, jak rodzą się w sercu. Izajasz mówi o najgłębszym źródle nieprzemijającej radości. Jest nim zbawcze działanie Boga. Świadomość, że nie jest się skazanym na samotność. Tam, gdzie jest Bóg, człowiek czuje się bezpiecznie. Jego serce wypełnia pokój, radość, poczucie tego, że jest się potrzebnym i kochanym (pierwsze czytanie).
Do radości wzywa chrześcijan św. Paweł. Jako sposób jej pielęgnowania wskazuje modlitwę. Wraz z troską o prawość sumienia pozwala ona człowiekowi nigdy nie utracić radości. Tam gdzie jest żywa komunia z Bogiem, tam rodzi się radość i pokój serca (drugie czytanie).
Ewangelia ukazuje wypełnienie się proroctw. To kolejny powód do radości. Bóg jest i działa na rzecz swego ludu. Przez Jana Chrzciciela wzywa do prostowania ludzkich dróg. Przyszedł on, by objawić ludziom światłość Bożą i wskazać konkretne sposoby jej przyjęcia. To swoisty paradoks: nawrócenie, które uważane jest niekiedy za coś trudnego i wymagającego, staje się powodem radości (Ewangelia).
Przeżywając radość z bliskości świąt Bożego Narodzenia, nie zmarnujmy pozostałego czasu Adwentu. Zintensyfikujmy duchowe przygotowania do przyjęcia Chrystusa, a wtedy nasza radość świąteczna będzie pełna i trwała.
Redakcja
Święty Franciszek Salezy głosi i traktuje wezwanie do świętości w duchu nader humanistycznym.
Humanizm zawsze odwołuje się do natury ludzkiej. Zdaniem Henriego Brémonda Salezy reprezentuje wyjątkową formę tak zwanego humanizmu pobożnego, który przyjmuje najprawdziwiej humanistyczną perspektywę chrześcijańską. Koncentruje się on nie tyle na grzechu pierworodnym, który wypaczył naturę ludzką, ile na odkupieniu, które ją podźwignęło i ocaliło. Wysławia cuda łaski i zarazem natury przynależnej istocie ludzkiej, chociaż bowiem grzech pierworodny pozostawił w duszy człowieka pewne skłonności do buntu i egoizmu, to jednak osoba ludzka szczęśliwie znajduje w sobie święty pociąg do miłowania Boga nade wszystko.
Dla św. Franciszka Salezego humanizm to sposób bycia i przebywania w świecie ze swoimi bliźnimi i z Bogiem. Ten szczególny sposób znamionował wszystko, kim Salezy był, co czynił i co pisał. Całe jego życie pozostawało naznaczone tym humanizmem, który obejmuje całą istotę ludzką i włącza ją w dzieło zbawienia. Franciszek Salezy jawi się i jest uznawany jako święty głęboko ludzki, zawsze dbający o drugiego, wrażliwy na cudze słabości, stale gotów okazać zrozumienie i podnieść na duchu. Centralnym elementem humanistycznej koncepcji Franciszka Salezego jest przekonanie wyrażone precyzyjnie w jego Traktacie o miłości Bożej: „Człowiek jest doskonałością wszechświata, dusza rozumna – doskonałością człowieka, miłość – doskonałością duszy, zaś miłość Boża jest doskonałością miłości, dlatego to miłość ku Bogu staje się celem, doskonałością i ukoronowaniem wszechświata”.
Z tego punktu widzenia można zrozumieć wielkość istoty ludzkiej. Nie należy jej szukać ani w sobie samym jako jednostce, ani w zbiorowości wybitnych postaci historycznych, tylko we wspólnym Stwórcy ich wszystkich, czyli w Bogu. Wielkość i godność osoby nie są jej cechami historycznymi, lecz istotnymi, konstytutywnymi, ponieważ ma ona wysokie pochodzenie. Człowiek to istota stworzona na obraz i podobieństwo Boga, zaplanowana przez Niego, powstała z miłości i do miłości, nosząca w sobie Boski zarodek, zdolna poznawać i kochać Boga, powołana do tego, żeby się do Niego upodabniać i ukazywać Jego chwałę.
Święty Franciszek Salezy
Nauczyciel i przewodnik duchowy
Edycja Świętego Pawła 2023
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański„.
Prenumeratę biuletynu można zamówić pod adresem: Prenumerata – Dzień Pański