Dla Jezusa nie musisz być chodzącym ideałem, aby zasłużyć na miano Jego przyjaciela. Świętymi o własnych siłach nigdy się nie staniemy. Jezus to wie. Dlatego tak bardzo Go potrzebujemy. Stając w prawdzie o swojej słabości, otwieramy się na Jego łaskę.
Czy Jezus był samotnikiem? Przez pewien czas wędrował samotnie. Sam troszczył się o to, aby zaspokoić pragnienie i głód. Samotnikiem jednak nie był. Dzisiaj usłyszymy Jego słowa: „Pójdźcie za Mną”. Od tych słów zacznie się niesamowita historia męskiej przyjaźni. Apostołowie, przyjaciele Jezusa: Filip, celnik Mateusz, rybacy Szymon, Andrzej, Jakub, Jan, zostają zaproszeni właśnie w ten sposób. Rożne są okoliczności, w jakich Jezus powołuje, różne są miejsca, gdzie się to dzieje. Tym, co łączy te wszystkie wydarzenia, jest osobisty, niepodyktowany ludzkim poręczeniem czy rekomendacją wybór Jezusa.
Dlaczego właśnie ci mężczyźni? Kto ich polecił Jezusowi? Skąd wiedział, czy się nadają? Czy są jakieś cechy, dzięki którym możemy zyskać w Jego oczach? Jezus, gdy powołuje, zna nas wszystkich doskonale. Widocznie posiadamy takie cechy, które są wręcz idealne do wypełnienia misji, pomimo to, że my sami nie dalibyśmy sobie szansy na zaufanie bo wiemy, jak słabi jesteśmy.
Dlatego warto dziś postawić sobie pytanie o to, jaka jest moja relacja z Jezusem. Czy czuję się Jego przyjacielem? A może Go prawie wcale nie znam? Tym bardziej powinienem czytać Ewangelię. Dzięki niej lepiej poznam Jezusa i Jego przyjaciół. Dam Mu się powołać, stworzyć z Nim relację prawdziwie przyjacielską, w której wszystko mogę przed Nim wyjawić, bez lęku i wstydu.
ks. Cyprian Kostrzewa, paulista
Refleksje na dziś pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański„.
Prenumeratę biuletynu można zamówić pod adresem: Prenumerata – Dzień Pański