Pewien praktykujący muzułmanin w rozmowie z katolikiem powiedział: „Gdybyś swoim życiem pokazał mi, że Bóg umarł na krzyżu, a teraz mieszka w tym metalowym pudełeczku, które nazywacie tabernakulum, to dałbym się ochrzcić i dniem, i nocą modliłbym się w kościele”.
Gorszą nas docierające z Europy Zachodniej informacje o przerabianych na budynki użyteczności publicznej kościołach. Ronimy łzy nad kolejnymi burzonymi świątyniami. Nie dostrzegamy jednak, że podobny proces dzieje się na naszych oczach tu, w kraju nad Wisłą. Coraz częściej nasi duszpasterze borykają się z problemem utrzymania wybudowanych z wielkim rozmachem świątyń. Aby jakoś podreperować parafialny budżet, podejmują różnorakie inicjatywy. W ich rezultacie na naszych oczach kościoły stają się salami koncertowymi lub konferencyjnymi. Uwagę przekraczających ich próg wzbudzają obrazy, mozaiki czy symbole patriotyczno-narodowe. Jakże często pobożni wierni muszą przez dobrą chwilę rozejrzeć się, by w tych muzeach sztuki sakralnej znaleźć tabernakulum. Bo to w nim przecież mieszka żywy Bóg. To Jego Serce otwarte włócznią na krzyżu jest prawdziwą świątynią. Czy zadajemy sobie czasem pytanie o znaczenie miejsc sakralnych w naszej religii? Czy mamy świadomość, że nie są one celem, a jedynie narzędziem? Korzystając w nich z sakramentów świętych, sami stajemy się żywą świątynią. To w ten sposób nasze serca stają się prawdziwym tabernakulum, w którym Jezus zaprowadzany jest do współczesnego człowieka. To w ten sposób kościół – budynek staje się narzędziem budowania Kościoła – wspólnoty.
ks. Mariusz Marszałek, pallotyn
Refleksje na dziś pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański„.
Prenumeratę biuletynu można zamówić pod adresem: Prenumerata – Dzień Pański