Wieczernik to nie tylko niemy świadek ustanowienia sakramentu Eucharystii. To także miejsce, w którym Jezus wypowiedział do swoich uczniów słowa swojego testamentu: Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali (J 13, 34-35).
Jego przypieczętowaniem był gest obmycia stóp. Gest stawiający Mistrza w roli sługi, a nie Pana. Gest, który w Kościele stał się ikoną przykazania wzajemnej miłości.
Jak głęboko powyższe przesłanie zapadło w serca naszych pierwszych sióstr i braci, świadczą chociażby świadectwa pozabiblijne. W czasach Kościoła pierwotnego znakiem rozpoznawczym wspólnot chrześcijańskich nie były bogato wystrojone świątynie. Pierwszych chrześcijan nie rozpoznawało się po bogatej liturgii, po zapachu kadzidła ani nawet po krzyżykach noszonych na szyi. Ich znakiem rozpoznawczym była wzajemna miłość. „Patrzcie, jak oni się miłują!” – to słynne zdanie zanotował Tertulian w swoim Apologetyku. Wyraża ono zdumienie pogan, którzy dostrzegali jedność pierwszych wspólnot chrześcijańskich. Na ile dzisiaj jesteśmy podobni do naszych pierwszych sióstr i braci? Co mówią współcześni poganie, patrząc na nasze wspólnoty – na moją parafię, na moją grupę modlitewną, na moją rodzinę? Czy mogą za Tertulianem powtórzyć: „Zobaczcie, jak oni się miłują! To z pewnością są uczniowie Jezusa”? Czy też wręcz przeciwnie, mówią: „Zobaczcie, jak oni sobą gardzą, jak skaczą sobie ciągle do gardła, jak nie umieją sobie wzajemnie przebaczać, to z pewnością są katolicy”?
ks. Mariusz Marszałek, pallotyn
Refleksje na dziś pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański„.
Prenumeratę biuletynu można zamówić pod adresem: Prenumerata – Dzień Pański