Aktywność człowieka, jeśli nie będzie poddana prawu Bożemu, szybko stanie się aktywizmem. Robienie wielu rzeczy naraz sprawia, że często zapominamy o sensie czynności, którą wykonujemy często w dobrej wierze.
Po liturgicznym szczycie, którym jest okres paschalny i związane z nim uroczystości, wracamy do niedziel okresu zwykłego. Słowo dane nam przez Pana przypomina o sensie szabatu – świątecznego dnia odpoczynku w Starym Testamencie. Czytając starotestamentalne przepisy o świętowaniu szabatu, można odnieść wrażenie, że jego sensem jest brak jakiejkolwiek aktywności ze strony człowieka. W świętowaniu szabatu nie chodzi jednak o nic nierobienie, ale że to do Boga należy pierwsza aktywność. Dopiero w takiej perspektywie człowiek może zobaczyć, że Bóg jest pierwszym w inicjatywie. Szabat jest dla człowieka czasem odpoczynku, to znaczy poczynania się od nowa. W tej perspektywie dzień Pański to dla nas czas nabrania sił, a jednocześnie czas refleksji nad swoim działaniem i odpoczynku przy sercu Zbawiciela na wzór umiłowanego ucznia.
Drugą ważną perspektywę szabatu pokazuje Chrystus w Ewangelii. To nie tyle nic nierobienie, ale robienie tego, co konieczne. A tym, co konieczne, jest okazywanie miłości. Dlatego Jezus nie łamie istoty szabatu, gdy czyni to, co wyraża miłość. Jako prawdziwy Bóg ma też prawo do tego, by interpretować prawo i pokazywać nam jego sens. Nasz odpoczynek świąteczny ma sens tylko wtedy, gdy pozwała nam zaczerpnąć sił do jeszcze piękniejszej służby wyrażającej się przez miłość.
ks. Adam Polak
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański„.
Prenumeratę biuletynu można zamówić pod adresem: Prenumerata – Dzień Pański