Przepiękna jest postać ubogiej wdowy z Ewangelii, którą obserwuje Jezus i o której opowiada. Ta kobieta przychodzi do świątyni i wrzuca do skarbony jeden grosz, a Jezus mówi nawet, że to było wszystko, co miała, całe jej utrzymanie. W starożytności los wdów i sierot był bardzo trudny. Gdy umierał mąż, żona zostawała bez żadnej pomocy, bez żadnych środków do życia i bez nikogo, kto mógłby się zatroszczyć o nią i jej dzieci.
Właśnie dlatego zachowanie kobiety, którą dostrzegł Jezus, ma tak wielkie znaczenie. Pozbywając się wszystkiego, co miała, i wrzucając ostatnie pieniądze do skarbony w świątyni, ta kobieta w bardzo pokorny sposób pokazała wyraźnie, że doskonale wie, kto jest Panem jej życia. Ona została sama, po ludzku jest bezbronna i bez przyszłości, ale wierzy i ma nadzieję, że to Bóg, który jest prawdziwym Ojcem, się nią zaopiekuje. Ona wierzy i ma nadzieję, że Bóg nigdy nie zostawi jej samej, nie pozwoli jej zginąć i będzie jej towarzyszył. Na tym polega i tym jest prawdziwa wiara: zaufaniem, relacją i bliskością w każdym momencie.
Gest ubogiej wdowy był bardzo cichy, pokorny i dyskretny. Żaden z przechodniów nie zwrócił na niego uwagi. Ot, jakaś uboga kobieta wrzuciła datek na świątynię. Wszystko jednak dostrzegł Jezus. Co więcej, Jezus zobaczył najgłębszą motywację tej kobiety, czyli jej wiarę, zaufanie i oddanie się Bogu. Gdy dzisiaj modlimy się i wspieramy chrześcijan prześladowanych w różnych krajach i regionach świata, miejmy odwagę – tak jak Jezus – dostrzegać piękno wiary nawet tam, gdzie po ludzku trudno je dostrzec.
ks. Tomasz Bać
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański„.
Prenumeratę biuletynu można zamówić pod adresem: Prenumerata – Dzień Pański