Kościół od chwili swojego powstania jest napełniony Duchem Świętym.
Objawienie się Ducha, o którym słyszymy w pierwszym czytaniu, miało charakter nadprzyrodzony. Towarzyszyły mu niecodzienne znaki i dary, które otrzymali apostołowie. Duch zabrał wówczas z ich serc lęk przed przyznaniem się do Jezusa. Napełnił natomiast ich świadectwem całą ziemię tak, że z biegiem czasu wszystkie narody będą mogły poznać Zbawiciela. Czy w naszych czasach Duch Święty także objawia się w sposób ponadnaturalny? Tak. Doświadcza tego wielu wiernych w Kościele. Wyraźnie zostało to ukazane w filmie Macieja Bodasińskiego i Lecha Dokowicza pt. „Duch” z 2008 roku.
Święty Paweł podkreśla (drugie czytanie), że działanie Ducha Świętego ma zasadniczy związek z wyznawaniem wiary. Bez pomocy Ducha – nikt nie może powiedzieć, ze Jezus jest Panem. Wyznanie wiary w Chrystusa świadczy więc o tym, że Duch Święty zamieszkuje w człowieku. Dziś także wyznamy wiarę – sami staniemy się zatem świadectwem, że mieszka w nas Boży Duch. A przecież nie wiąże się to z ponadnaturalnym doświadczeniem. Duch Święty jest więc cichym gościem duszy, jak określił to św. Augustyn.
Ta cicha obecność ma wiele interesujących wymiarów. W dzisiejszej Ewangelii zauważymy, że Jezus –
obdarzając uczniów darem Ducha Świętego – udzielił im również władzy odpuszczania grzechów. Ta władza
objawia się za każdym razem, kiedy kapłan odpuszcza grzechy podczas spowiedzi. Jest to możliwe dzięki
obecności Ducha Świętego. Inaczej spowiedź byłaby jedynie formą terapii. Tymczasem odpuszczenie grzechów objawia obecność Ducha. Ponownie – choć człowiek nie zawsze czuje Jego bliskość – w realny sposób doświadcza Jego działania.
ks. Marek Piedziewicz
«Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę» (Łk 4, 18). Także dziś rozbrzmiewają w kapłańskich sercach słowa, które Jezus wypowiedział w nazaretańskiej
synagodze. Wiara bowiem objawia nam czynną obecność Ducha Chrystusowego w naszym sercu, w naszym działaniu i w naszym życiu w taki sposób, w jaki je ukształtował, uzdolnił i uformował sakrament kapłaństwa. Tak, Duch Chrystusa jest podstawą i sprawcą naszego życia duchowego. On stwarza «nowe serce
», ożywia je i kieruje nim poprzez «nowe prawo» miłości, miłości pasterskiej.
W rozwoju życia duchowego decydującą rolę odgrywa świadomość, że kapłanowi nigdy nie brakuje łaski Ducha Świętego, będącej darem całkowicie darmowym i zadaniem wymagającym odpowiedzialności. Świadomość daru
jest źródłem i umocnieniem niezachwianej ufności kapłana pośród trudności, pokus i słabości, które spotyka na drodze życia duchowego.
Módlmy się zatem o kapłanów, szafarzy sakramentów świętych, gorliwie, chętnie i hojnie udzielających daru Ducha Świętego.
Opr. na podstawie: Wielka tajemnica wiary. Program duszpasterski Kościoła w Polsce na rok 2019/2020, zeszyt liturgiczny, s. 69-70.
Refleksje na dziś oraz wprowadzenia do czytań pochodzą z Biuletynu liturgicznego „Dzień Pański”.
Prenumeratę Biuletynu „Dzień Pański” można zamówić klikająć tutaj PRENUMERATA