Chociaż ofiara eucharystyczna jest źródłem i szczytem całego życia chrześcijańskiego, należy usilnie rozwijać również poza Mszą świętą prywatne i publiczne nabożeństwa do Najświętszej Eucharystii (Komunia Święta i kult tajemnicy eucharystycznej poza Mszą Świętą, 55).
Oddając cześć Chrystusowi obecnemu w Najświętszym Sakramencie, powinniśmy pamiętać o tym, że źródłem tej obecności jest Ofiara Mszy św., a obecność ta zmierza do sakramentalnej i duchowej Komunii, zjednoczenia z Bogiem. Pobożność skłaniająca do adoracji Najświętszej Eucharystii powinna prowadzić do pełnego udziału w tajemnicy paschalnej i do wdzięczności za dar Chrystusa, który przez swoje człowieczeństwo nieustannie wlewa życie Boże w członki swojego Ciała.
Trwając przy Chrystusie, naszym Panu i Mistrzu, możemy cieszyć się Jego głęboką i zażyłą przyjaźnią, i otwierając przed Nim swoje serca przedstawiać Mu potrzeby własne oraz wszystkich sobie bliskich. Jest to również czas i miejsce, w których możemy modlić się o pokój i zbawienie świata.
Jednocząc się z ofiarą Chrystusa i oddając całe swoje życie Ojcu w Duchu Świętym, możemy wzrastać w zjednoczeniu z całą Trójcą Świętą, rozwijając jednocześnie coraz bardziej cnoty teologalne: wiarę, nadzieję i miłości. Dzięki nim będziemy mogli z należytą pobożnością obchodzić pamiątkę Pańską i często przyjmować Chleb dany nam przez Ojca.
Przez modlitwę przed Chrystusem obecnym w Najświętszym Sakramencie przedłużamy nasze zjednoczenie z Nim, osiągnięte w Komunii św. Odnawiamy przymierze zawarte z Bogiem, przez które zobowiązaliśmy się do zachowywania w życiu i obyczajach tego, co przez wiarę i sakrament otrzymaliśmy w sprawowaniu Eucharystii. Umocnieni niebieskim pokarmem możemy nieustannie rozwijać w sobie ducha wdzięczności, uczestnicząc w śmierci i zmartwychwstaniu Pańskim. A to powinno prowadzić nas do spełniania dzieł chrześcijańskiego miłosierdzia i przede wszystkim do stawania się świadkami Bożej miłości wobec ludzi, do których On sam nas posyła (Komunia Święta…, 56-57).
Ważne jest, aby był zauważalny związek wystawienia Najświętszej Eucharystii z Mszą Świętą. Dlatego należy unikać tego wszystkiego, co mogłoby przysłonić pragnienie Jezusa, który ustanowił Eucharystię przede wszystkim jako pokarm, lekarstwo i pokrzepienie na naszej drodze do pełnego zjednoczenia z Nim (Komunia Święta…, 58).
Porządek wystawienia Najświętszego Sakramentu, które trwa krótko, należy ułożyć tak, by przed błogosławieństwem Najświętszym Sakramentem poświęcić pewien czas na czytanie słowa Bożego, śpiew, modlitwy wspólne i krótką modlitwę w ciszy. Nie wolno natomiast wystawiać Najświętszego Sakramentu tylko po to, by udzielić nim błogosławieństwa (Komunia Święta…, 69).
W ważnej i powszechnej potrzebie miejscowy ordynariusz może nakazać modlitwy błagalne przed wystawionym Najświętszym Sakramentem, trwające przez dłuższy czas, w tych kościołach, do których wierni liczniej uczęszczają (Komunia Święta…, 63).
Podczas trwającego wystawienia nie wolno odprawiać Mszy św. w tej samej nawie kościoła lub kaplicy, gdyż sprawowanie Ofiary eucharystycznej zawiera w sposób doskonalszy to wewnętrzne zjednoczenie, do którego wystawienie ma doprowadzić wiernych. Jeśli wystawienie przedłuża się na jeden lub więcej następujących po sobie dni, należy je przerwać na czas odprawiania Mszy Świętej, chyba że odprawia się ją w kaplicy oddzielonej od nawy wystawienia i przynajmniej niektórzy wierni zostają na adoracji (Komunia Święta…, 59).
