W lutym bieżącego roku niedziele, które będziemy przeżywać, należą do okresu zwykłego. Z tego schematu wyłamuje się pierwsza niedziela lutego przypadająca 2 lutego – w tym dniu obchodzimy bowiem święto Ofiarowania Pańskiego. A że jest to święto Pańskie, w tabeli pierwszeństwa dni liturgicznych zajmuje ono wyższe miejsce niż czwarta niedziela zwykła, jaka w tym dniu powinna być przeżywana. Czytania na to święto podkreślają przede wszystkim temat ofiary miłej Panu (pierwsze czytanie). Właśnie dzięki tej ofierze Chrystus mógł upodobnić się do ludzi – jak poucza nas autor Listu do Hebrajczyków (drugie czytanie). Ewangelia wskazuje na objawienie się Jezusa swojemu ludowi w osobach Symeona i Anny oraz złożenie za Niego ofiary, choć przecież Jezus jako pierworodny Syn Ojca niebieskiego nie musiał tego robić. Całość uzupełnia psalm responsoryjny, który opowiada o wkroczeniu do świątyni Pana Zastępów.
Kolejne niedziele lutego to niedziele, w których otrzymujemy w Ewangelii fragmenty Kazania na górze. W piątą niedzielę zwykłą (9.02) jest to fragment przypominający o tym, że wyznawcy Chrystusa mają być solą ziemi i światłem świata. Jak realizować ten chrześcijański ideał życia w codzienności wskazuje nam pierwsze czytanie z Księgi Izajasza oraz przykład Apostoła Narodów z drugiego czytania (1 Kor 2, 1-5). Konieczne jest oparcie się na Bogu i Jego mocy, a nie na nas samych.
W szóstą niedzielę zwykłą (16.02) Ewangelia przynosi długi fragment o potrzebie zachowywania Bożych przykazań. O tej potrzebie mówi również pierwsze czytanie z Mądrości Syracha. Zachowanie Bożego prawa jest wyborem, jakiego człowiek dokonuje pomiędzy życiem i śmiercią lub ogniem i wodą – jak ujmuje to autor cytowanej Księgi. Święty Paweł natomiast w drugim czytaniu tę umiejętność dokonywania wyborów nazywa Bożą mądrością, która została nam objawiona przez Ducha.
W ostatnią niedzielę lutego i zarazem ostatnią niedzielę tej części okresu zwykłego, która rozpoczęła się po święcie Chrztu Pańskiego, św. Mateusz w Ewangelii przypomina nam o potrzebie miłowania nieprzyjaciół. Ta umiejętność ma być właśnie wyróżnikiem uczniów Chrystusa. Na końcu słyszymy zaproszenie będące echem pierwszego czytania: Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski. W pierwszym czytaniu, które pochodzi z Księgi Kapłańskiej, usłyszymy bowiem: Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty, Pan, Bóg wasz!
To zaproszenie do świętości i chrześcijańskiej doskonałości uzupełnia drugie czytanie z Listu do Koryntian, w którym św. Paweł przypomina o tym, że jesteśmy świątynią Boga i Duch Boży w nas mieszka. Konieczne jest jednak uznanie, że mądrości, o której była mowa w poprzednią niedzielę, nie można zdobyć jedynie własnym wysiłkiem. Konieczne jest uznanie, że należymy do Boga i to On właśnie udziela nam wszelkich darów do tego, abyśmy w Nim i dzięki Jego łasce osiągnęli mądrość, która nie pochodzi z tego świata. Całości dopełnia psalm responsoryjny, który jest uwielbieniem Boga, zaproszeniem do błogosławienia Go i dostrzeżenia, że jest On łaskawy i pełen miłosierdzia.
W kolejne dwie niedziele zwykłe, pominięte w tym roku, w Ewangelii zostają przytoczone dalsze fragmenty Kazania na górze. Ósma niedziela zwykła przynosi zaproszenie do ufnego powierzenia się Bogu i Jego opatrzności. Natomiast w dziewiątą niedzielę liturgia słowa zaprasza nas do opowiedzenia się po stronie Boga i budowania na skale lub też odrzucenia Go i budowania na piasku.
Uzupełnieniem są słowa św. Pawła z Listu do Rzymian czytane w dziewiątą niedzielę zwykłą, w których Apostoł Narodów przypomina nam o tym, że osiągamy usprawiedliwienie na podstawie wiary, niezależnie od pełnienia uczynków wymaganych przez Prawo.
