loading

Treści czytań 31 do 33 niedzieli w ciągu roku, A oraz uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata

W ostanie niedziele roku liturgicznego w cyklu A w Ewangelii św. Mateusza otrzymujemy pouczenia o zachowywaniu Prawa (31 niedziela w ciągu roku), a także przypowieści: o dziesięciu pannach (32 niedziela), talentach (33 niedziela) i opis sądu ostatecznego (uroczystość Chrystusa Króla). Wszystkie te
teksty mają skierować naszą myśl ku refleksji nad własnym życiem. Nad tym, jak wykorzystuję ten największy talent otrzymany od Boga, jakim jest życie. Jak troszczę się o oliwę mądrości, która jest niezbędna w oczekiwaniu na spotkanie z Panem, i wreszcie, jak przestrzegam Prawa, czym ono dla mnie jest. Tylko ciężarem, którym chętnie obarczam innych, czy też darem, dzięki któremu mogę osiągnąć jedność z moim Ojcem, który jest w niebie, i Jego Synem, a w nim z moimi braćmi i siostrami w wierze.
      Pierwsze czytania poszczególnych niedziel nawiązują do tematów poruszanych
w Ewangelii. Tak więc w 31 niedzielę, gdy czytamy o obłudzie faryzeuszów, prorok Malachiasz przypomina o tym, że wszystkich nas stworzył jeden Bóg, który jest naszym Ojcem. On jest potężnym Królem i nie pozwoli
się lekceważyć.
      W 32 niedzielę, gdy w Ewangelii mamy przypowieść o pannach mądrych i głupich, czytanie z Księgi Mądrości ukazuje tę cnotę jako coś, co człowiek może zdobyć, jest ona wspaniała i nie więdnie, ci łatwo ją dostrzegają, którzy ją miłują, i ci ją znajdą, którzy jej szukają.
      W kolejną niedzielę pierwsze czytanie w figurze roztropnej niewiasty ukazuje nam w rzeczywistości mądrość, która jest źródłem szczęścia każdego, kto wiąże z nią swoje życie. Objawia się ona tym, że najwyższej wartości nie szuka w ulotnych dobrach ziemskich, lecz w relacji do Boga, która może zaważyć na przyszłych losach człowieka.
      Natomiast w uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata rozpoczynającą
34 tydzień w ciągu roku w pierwszym czytaniu otrzymujemy fragment z Księgi proroka Daniela opowiadający o nadejściu Syna Człowieczego. Otrzymuje On od Boga Ojca [Przedwiecznego] panowanie, chwałę i władzę królewską.
      Jako drugie czytanie od 31 do 33 niedzieli w ciągu roku czytane są fragmenty Listu do Hebrajczyków. Jezus jest ukazany jako arcykapłan, który ofiarował samego siebie, dlatego jest arcykapłanem na wieki (31 niedziela w ciągu roku). Dzięki temu, że zgładził grzech przez ofiarę z samego siebie, może się wstawiać za nami przed samym Bogiem (32 niedziela w ciągu roku). Jedną bowiem ofiarą udoskonalił na wieki tych, którzy są uświęcani – czytamy w kolejną, 33 niedzielę w dalszej części Listu do Hebrajczyków.
      Taka półciągła lektura jednej księgi daje nam możliwość, również podczas liturgii, poznania głównych wątków czytanego Pisma. Ważna jest jednak również umiejętność odczytywania tych fragmentów w kontekście liturgicznym. Czytamy List do Hebrajczyków w ostatnie niedziele roku liturgicznego, aby przypomnieć sobie to, co stoi u podstaw naszej wiary: Chrystus raz na zawsze złożył
już ofiarę za nasze grzechy i teraz oczekuje, aż nieprzyjaciele Jego staną się podnóżkiem pod Jego stopy.
      Do tego też nawiązuje drugie czytanie uroczystości Chrystusa Króla wzięte z Apokalipsy św. Jana. Chrystus jest w nim nazwany Świadkiem Wiernym, Pierworodnym wśród umarłych i Władcą królów ziemi. Do niego należy panowanie i moc, i chwała (por. 1 P 4, 11) i On jest naszym Panem i Królem Wszechświata.

Rok liturgiczny

Comments are disabled.