W 9 niedzielę w ciągu roku otrzymujemy Ewangelię, która pomaga nam zrozumieć, że Jezus jest Panem szabatu. Pozwala swoim uczniom w szabat zrywać kłosy, gdyż byli głodni, jak też uzdrawia – również w szabat – człowieka, który miał uschniętą rękę. Tłumacząc to tym, że w szabat można czynić dobro. Do szabatu nawiązuje również pierwsze czytanie z Księgi Powtórzonego Prawa, które przypomina, że powinien to być dzień poświęcony Panu. Właśnie dlatego nie należy w nim wykonywać żadnych prac. Do tego też odwołują się faryzeusze w Ewangelii, sprowadzając jednak ten zakaz do absurdu, gubiąc po drodze człowieka i jego potrzeby.
W pierwszym czytaniu uwaga zwrócona jest również na niewolników – aby i oni mogli odpocząć w szabat. Drugie czytanie jest wzięte z Pierwszego Listu do Koryntian. Kontynuując lekturę tego listu, słyszymy, że Bóg pragnie nas olśnić jasnością poznania chwały Bożej. Przechowujemy jednak ten skarb w naczyniach glinianych, aby z Boga była owa przeogromna moc, a nie z nas. A wszystko, czego w tym życiu doświadczamy, dzieje się po to, aby życie Jezusa objawiło się w naszym śmiertelnym ciele.
W kolejną niedzielę (10 w ciągu roku) w Ewangelii Jezus ukazuje nielogiczność myślenia jego przeciwników, którzy twierdzą, że wyrzuca złe duchy mocą ich przywódcy. Również krewni Jezusa przychodzą, aby go powstrzymać. Tymczasem Jezus wskazuje na to, że Jego Matką i braćmi są ci, którzy pełnią wolę Bożą.
Pierwsze czytanie z Księgi Rodzaju ukazuje natomiast, do czego może prowadzić sprzeciwienie się woli Bożej. Mamy w nim jednak również zapowiedź tego, co się stanie w przyszłości. Bóg nie pozostawia ludzi bez nadziei. Dlatego też św. Paweł w Liście do Rzymian, którego lekturę rozpoczynamy w drugim czytaniu, ukazuje, czym jest dla nas nadzieja pokładana w Bogu.
W 11 niedzielę wciągu roku Jezus ukazuje, do czego jest podobne królestwo niebieskie. Jest ono jak ziarno wrzucone w ziemię lub jak ziarnko gorczycy. Oba są małe, jak wrzuca się je w ziemię, i oba mogą przynieść plon, którego się nie spodziewamy. Podobne słowa słyszymy w pierwszym czytaniu z Księgi proroka Ezechiela. Oto Bóg sam wywyższy swoich wybrańców. Dlatego też – jak czytamy w drugim czytaniu z Listu do Rzymian – mamy tak postępować, by podobać się Panu, aby każdy otrzymał zapłatę za uczynki dokonane w ciele, złe lub dobre.
Ewangelia 12 niedzieli wciągu roku przedstawia nam Jezusa jako tego, który ucisza wzburzone jezioro. Jest to ta sama moc, o której mówi pierwsze czytanie z księgi Hioba w odniesieniu do Boga. Święty Paweł natomiast w drugim czytaniu, które jest wzięte z Drugiego Listu do Koryntian przypomina nam o tym, że żyjemy nie dla siebie, lecz dla Pana i dlatego też to, co dawne, minęło, a oto wszystko stało się nowe.
W 13 niedzielę w ciągu roku Ewangelia opowiada o przywróceniu do życia córki Jaira oraz uzdrowieniu kobiety mającej krwotok. Krew dla Izraelitów była znakiem życia. Jeśli zatem z tej kobiety uchodzi krew, to znaczy, że traci ona życie. Ocala ją jej wiara, z którą dotknęła płaszcza Jezusa. Dlatego też pierwsze czytanie z Księgi Mądrości przypomina nam o tym, że śmierci Bóg nie uczynił. Lecz powołał nas do nieśmiertelności. Uczynił człowieka obrazem własnej wieczności. Święty Paweł w drugim czytaniu natomiast przypomina nam o tym, że Jezus, będąc bogatym, dla nas stał się ubogim, aby nas swoim ubóstwem ubogacić.
Treści niedzielnych czytań uzupełniają czytania przeznaczone na uroczystości i święta, których wiele przypada w bieżącym miesiącu. Warto więc zajrzeć do tekstów, nie tylko czytań, lecz również tekstów liturgicznych i poznać ich duchowe bogactwo.
