W Ogólnym wprowadzeniu do lekcjonarza mszalnego możemy przeczytać, że „Czytania z Ewangelii [w Wielkim Poście] są rozłożone w sposób następujący: w niedzielę pierwszą i drugą zachowano opowiadania o kuszeniu i o przemienieniu Chrystusa, z tym że odczytuje się je według trzech synoptyków” (OWL 97). W roku B w kolejne niedziele zostały umieszczone teksty z Ewangelii według św. Jana o przyszłym uwielbieniu Chrystusa przez Krzyż i Zmartwychwstanie. Stąd też w trzecią niedzielę Wielkiego Postu czytana jest Ewangelia o oczyszczeniu świątyni, w której Jezus zapowiada, że w trzy dni wzniesie nową świątynię – mówiąc o świątyni swojego ciała. W kolejną niedzielę, czwartą Wielkiego Postu, jest mowa o wywyższeniu Syna Człowieczego tak, jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni. Albowiem Bóg nie posłał Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony. I wreszcie w piątą niedzielę Wielkiego Postu Jezus przypomina prawdę o tym, że ziarno pszenicy wrzucone w ziemię musi obumrzeć, aby wydać plon obfity. W Niedzielę Palmową Męki Pańskiej w roku B na procesję są do wyboru dwie Ewangelie: z Marka lub z Jana, obie odnoszące się do uroczystego wjazdu Pana do Jerozolimy; w Mszy zaś czyta się opowiadanie o męce Pańskiej z Ewangelii według św. Marka.
„Czytania ze Starego Testamentu odnoszą się do dziejów zbawienia, które są jednym z właściwych przedmiotów katechezy wielkopostnej. Na poszczególne lata wyznaczono cykle tekstów przedstawiających zasadnicze etapy tych dziejów od początku aż do obietnicy nowego Przymierza” (OWL 97). Tak więc w roku B, w trzecią niedzielę Wielkiego Postu w pierwszym czytaniu z Księgi Wyjścia zostają nam przypomniane Boże przykazania. Natomiast w czwartą niedzielę pierwsze czytanie z Drugiej Księgi Kronik ukazuje gniew i miłosierdzie Boga wobec swojego ludu. Objawiają się one z jednej strony przez najazd Chaldejczyków, którzy spalili świątynię Bożą i uprowadzili lud do niewoli w Babilonie (gniew), natomiast król Cyrus jest uosobieniem Bożego miłosierdzia, gdyż po objęciu panowania ogłasza pragnienie odbudowy świątyni w Jerozolimie, pozwalając wygnańcom wrócić do ziemi Izraela. W konsekwencji niejako w piątą niedzielę Wielkiego Postu otrzymujemy proroctwo Ezechiela, który mówi w imieniu Boga, że Jego lud zostanie wyprowadzony z grobów i otrzyma nowego ducha. W niedzielę Palmową w pierwszym czytaniu zostaje przypomniana postać sługi Pańskiego, który zostaje przez Boga obdarzony językiem wymownym, słucha Boga nieustannie i dlatego właśnie pozostaje nieczuły na obelgi i jest pewien, że nie zostanie zawstydzony w swoim zaufaniu do Boga.
„Czytania z Apostoła są dobrane w taki sposób, aby odpowiadały czytaniom z Ewangelii i Starego Testamentu oraz, o ile to możliwe, by uwydatniał się między nimi wewnętrzny związek” (OWL 97). Dlatego też w trzecią niedzielę Wielkiego Postu czytamy fragment z Pierwszego Listu Świętego Pawła Apostoła do Koryntian, w którym autor wykazuje, że Chrystus jest Bożą mądrością w świecie, w którym Żydzi żądają znaków, a Grecy szukają mądrości. W kolejną niedzielę Apostoł przypomina o Bogu, który będąc bogaty w miłosierdzie (…) przywrócił nas do życia (por. Ef 2, 4-10). W piątą niedzielę natomiast św. Paweł przypomina nam o tym, że Bóg, który wskrzesił Jezusa, również nas przywróci do życia. Drugie czytanie w niedzielę Palmową to niezmiennie hymn o uniżeniu Chrystusa z Listu do Filipian.
