W Niedzielę Palmową, czyli Męki Pańskiej, czytane są dwie Ewangelie. Ta, od której pochodzi pierwsza część nazwy tej niedzieli: czyli o wjeździe Jezusa do Jerozolimy, i ta, od której bierze nazwę druga część nazwy tego dnia: czyli Męka Pańska. W roku C oba fragmenty pochodzą z Ewangelii według św. Łukasza. W pierwszej z nich, opowiadającej o wjeździe Jezusa do Jerozolimy warto zwrócić uwagę nie tylko na okoliczności tego wydarzenia, zapowiedziane przez Jezusa apostołom, ale także na jej zakończenie, w którym Syn Boży podkreśla, że nawet jeśli zamilkną Jego uczniowie, kamienie wołać będą, oddając w ten sposób chwałę Bogu.
Ewangelię Męki Pańskiej natomiast czytamy dwa razy do roku i to w ciągu jednego tygodnia. W Niedzielę Palmową, czyli Męki Pańskiej – według synoptyków, i w Wielki Piątek – według św. Jana. Obie opowiadają o wydarzeniach najważniejszych w dziejach zbawienia. Choć oba z odmiennej perspektywy. U Łukasza warto zwrócić uwagę na wypowiedź Jezusa, który mówi swoim apostołom, że wytrwali przy Nim w Jego przeciwnościach (Łk 22, 28). Jednocześnie, jakby po raz kolejny, zwraca im uwagę na to, by starali się sami wywyższać nad innych. Lecz największy między wami niech będzie jak najmłodszy. Jan natomiast w swojej Ewangelii podkreśla majestat, wielkość i godność Jezusa jako Syna Bożego, co widać zarówno zaraz na początku opisu męki, jak i w rozmowie z Piłatem.
Dlatego też obie Ewangelii są poprzedzone różnymi fragmentami ze Starego i Nowego Testamentu. W Niedzielę Palmową jako pierwsze czytanie jest Trzecia Pieśń Sługi Pańskiego, a w Wielki Piątek jest to Czwarta Pieśń. Natomiast drugie czytanie w Niedzielę Palmową jest wzięte z Listu do Filipian i opowiada o uniżeniu Chrystusa, a w Wielki Piątek z Listu do Hebrajczyków i podkreśla, że Chrystus stał się sprawcą wiecznego zbawienia dzięki swemu posłuszeństwu woli Ojca.
Ewangelia na Mszę Wieczerzy Pańskiej celebrowaną w Wielki Czwartek wieczorem ukazuje Jezusa, który umywa uczniom nogi, dając nam w ten sposób przykład, jak mamy postępować. Pierwsze czytanie opowiada o tym, jak powinna wyglądać wieczerza paschalna, a drugie czytanie, z Pierwszego Listu Świętego Pawła do Koryntian, podejmuje temat ustanowienia Eucharystii.
Liturgia słowa Wigilii Paschalnej, którą rozpoczynamy celebrowanie Wielkanocy, Zmartwychwstania Pańskiego, jest bardzo bogata. Czytania przeprowadzają nas przez całą historię zbawienia: od stworzenia świata (pierwsze czytanie z Księgi Rodzaju) aż do zanurzenia w śmierci Chrystusa (ósme czytanie z Listu do Rzymian). Natomiast Ewangelia w roku C, według św. Łukasza, opowiada o kobietach, które przyszły namaścić ciało Jezusa. Szukając go, spotkały aniołów, którzy przypomnieli im to, co wcześniej zostało zapowiedziane: Syn Człowieczy musi być wydany w ręce grzeszników i ukrzyżowany, ale trzeciego dnia zmartwychwstanie.
Kolejne dwie niedziele to już niedziele Zmartwychwstania. W samą uroczystość podczas Mszy św. w ciągu dnia, niezależnie od roku, czytana jest Ewangelia o apostołach przy grobie Jezusa. Poprzedza ją katecheza św. Piotra wygłoszona w domu Korneliusza (pierwsze czytanie) i zaproszenie Świętego Pawła do tego, abyśmy dążyli do tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus, lub też – do odnowienia się w Nim, który został złożony w ofierze jako nasza Pascha (drugie czytanie).
Druga niedziela Wielkanocy to Niedziela Miłosierdzia, w którą czytana jest Ewangelia o ukazaniu się Jezusa Tomaszowi, zwanemu przez nas niedowierzającym. Dzieje się to w kontekście daru odpuszczenia grzechów, który jest pierwszym darem, jaki jako Kościół otrzymujemy od Chrystusa Zmartwychwstałego.
