Niedziele, które przypadają w styczniu, należą do dwóch okresów liturgicznych. Narodzenia Pańskiego, które kończy się świętem Chrztu Pańskiego, i pierwszej części okresu zwykłego, rozpoczynającego się po niedzieli Chrztu Pańskiego, a zatem pierwszą niedzielą tego okresu jest druga niedziela zwykła.
W drugą niedzielę po Narodzeniu Pańskim, obchodzoną jedynie wtedy, gdy przypada pomiędzy 2 a 5 stycznia, czytania koncentrują się na Bożej Mądrości. Jej pełnym objawieniem jest Słowo, które było u Boga i było Bogiem. To Ono przyniosło nam życie i dało moc, abyśmy stali się dziećmi Bożymi (Ewangelia). W Chrystusie – Słowie, które było u Boga, w dzieje ludzkości zstąpiła mądrość, o której mówi pierwsze czytanie. W obu tekstach mamy użyty ten sam zwrot: rozbić namiot. Mądrość rozbiła namiot w Jakubie, a Słowo rozbiło swój namiot wśród nas. Ta Boża mądrość objawia się w Jezusie Chrystusie, którego wysławia drugie czytanie. W Nim Bóg jest błogosławiony, napełnia nas wszelkim błogosławieństwem duchowym. W Nim wreszcie wybrał nas, abyśmy byli święci i nieskalni, i uczynił swoimi przybranymi synami.
Temat synostwa pojawia się także w następną niedzielę, w którą obchodzimy święto Chrztu Pańskiego. W pierwszym czytaniu z Księgi Izajasza opisano charakterystyczne cechy Sługi Pańskiego, utożsamianego z Mesjaszem, a dla nas, chrześcijan proroctwo w pełni zostało zrealizowane w Chrystusie, o którym słyszymy w Ewangelii, że jest Umiłowanym Synem, w którym Bóg ma upodobanie. Podobnie temat ten prezentuje św. Piotr w drugim czytaniu z Dziejów Apostolskich, mówiąc o Jezusie, że przeszedł On, dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, dlatego że Bóg był z Nim.
Następne niedziele stycznia to już niedziele okresu zwykłego. W drugą w czytaniach otrzymujemy fragment drugiej pieśni Sługi Pańskiego, jest tu mowa o powołaniu proroka, aby zbawienie, którym Bóg pragnie nas obdarzyć, dotarło aż do krańców ziemi. O powołaniu mówi również drugie czytanie i Ewangelia. Można zatem powiedzieć, że liturgia słowa tej niedzieli zwraca naszą uwagę na zadania, jakie wyznaczył nam Bóg.
Trzecia niedziela zwykła, która jest zarazem ostatnią niedzielą przypadającą w tym roku w styczniu, w swojej tematyce jakby powraca do okresu Narodzenia Pańskiego. Oto zarówno w pierwszym czytaniu, jak i w Ewangelii słyszymy o oświeceniu krain, które pozostawały w ciemnościach. W Ewangelii znajdziemy zacytowany fragment pierwszego czytania. Święty Paweł natomiast w drugim czytaniu zachęca do zgody, do umiłowania jedności, aby w naszym życiu nie było rozłamów, lecz byśmy byli jednego ducha i jednej myśli. Jest to ważne w kontekście tygodnia modlitw o jedności chrześcijan, który jest w tym czasie przeżywany.
Styczniowa liturgia słowa wprowadza nas zatem w tematykę wypełniania woli Bożej, realizowania naszego powołania dzieci Bożych, abyśmy mogli osiągnąć pełnię
szczęścia z Bogiem w Jego królestwie.
Oczywiście niedzielna liturgia słowa nie wyczerpuje całego bogactwa treści, jakie słyszymy w liturgii, może jednak być drogowskazem w przeżywaniu kolejnego tygodnia i wskazówką, w jakim kluczu mamy interpretować to, co wydarza się w naszym życiu. Dla wielu wierzących zarazem jest jedyną okazją do wsłuchiwania się w to, co mówi do nich Pan.
