Na sprawowanie Eucharystii lud Boży gromadzi się zwykle w kościele lub gdy kościoła brak, albo jest niewystarczający, w innym odpowiednim miejscu, godnym tak wielkiego misterium. Zarówno kościoły, jak i te miejsca, powinny być odpowiednio przystosowane do sprawowania czynności liturgicznych i osiągnięcia czynnego udziału wszystkich wiernych. Świątynie i przedmioty związane z kultem Bożym winny być prawdziwie godne i piękne, stanowiąc jednocześnie znaki i symbole rzeczywistości nadprzyrodzonych (OWMR 288).
Urządzenie i wyposażenie kościoła oraz pomieszczeń przyległych powinno odpowiadać potrzebom naszych czasów. Dlatego należy dbać nie tylko o te rzeczy, które są bezpośrednio związane ze sprawowaniem świętych czynności, ale także przewidzieć urządzenia mające służyć wygodzie wiernych, jakie zwykle przewiduje się w miejscach, gdzie odbywają się zgromadzenia (OWMR 293).
Ogólny plan budowli powinien być tak pomyślany, by wyrażał obraz zgromadzonego ludu, umożliwiał zachowanie właściwego porządku i każdemu ułatwiał wykonywanie powierzonych mu funkcji i zadań. Natura i piękno miejsca oraz urządzenie wnętrza winny sprzyjać pobożności i ukazywać świętość sprawowanych misteriów.
Prezbiterium to miejsce, w którym znajduje się ołtarz, głosi się słowo Boże i gdzie pełnią swoje funkcje: kapłan, diakon i inni usługujący. Powinno być wyodrębnione z wnętrza kościoła przez pewne podwyższenie albo przez odmienną formę i wystrój. Jego rozmiary winny być takie, by swobodnie można było celebrować Eucharystię i zapewnić jej widoczność (OWMR 295).
Ołtarz jest także stołem Pańskim, do którego ma przystępować lud Boży pod-czas celebracji. Jest on również ośrodkiem dziękczynienia, które dokonuje się dzięki sprawowanej Eucharystii. W każdym kościele powinien być ołtarz stały, jasno i trwale wskazujący na Jezusa Chrystusa, który jest żywym kamieniem węgielnym Kościoła. Dlatego też zgodnie z tradycyjnym zwyczajem Kościoła i ze względu na znaczenie symboliczne mensa ołtarza stałego winna być kamienna i to z kamienia naturalnego. Powinien on być odsunięty od ściany tak, aby można było go łatwo obejść i celebrować w stronę ludu. Jednocześnie powinien być ustawiony w takim miejscu, w którym rzeczywiście będzie stanowić centrum celebracji, ku któremu spontanicznie będzie zwrócona uwaga wszystkich zgromadzonych. Pod ołtarzem poświęconym należy również zachować zwyczaj umieszczania relikwii świętych. Ważne jednak jest to, aby była potwierdzona ich autentyczność.
Ołtarz powinien być nakryty obrusem dostosowanym do jego kształtów także w tym, co dotyczy umieszczanych na nim ozdób. W nowo budowanych kościołach winien być wzniesiony tylko jeden ołtarz, który w zgromadzeniu wiernych będzie oznaczał jednego Chrystusa i jedną Eucharystię Kościoła.
Na mensie ołtarza można umieszczać jedynie te przedmioty, które są niezbędne przy sprawowaniu Mszy Świętej. Od początku celebracji aż do głoszenia Ewangelii może na nim spoczywać Ewangeliarz. Natomiast od przygotowania darów do puryfikacji naczyń: kielich, patena, puszka z komunikantami, korporał, puryfikaterz, palka i mszał, a także urządzenia wzmacniające głos kapłana.
Świeczniki należy umieścić na ołtarzu lub obok niego, uwzględniając strukturę ołtarza i prezbiterium. Podobnie krzyż z wizerunkiem Jezusa ukrzyżowanego, który powinien być dobrze widoczny dla wiernych. Może on pozostawać w prezbiterium także po zakończeniu celebracji, aby przypominał wiernym zbawczą Mękę Chrystusa.
