Lud Boży zgromadzony na Mszę Świętą ma organiczną i hierarchiczną strukturę, której wyrazem są różne funkcje i różne czynności w poszczególnych częściach celebracji. (…) Wiernym i zespołowi śpiewaczemu należy zapewnić takie miejsce, które by ułatwiało ich czynny udział w liturgii. Kapłan przewodniczący liturgii, diakon i inni usługujący powinni zajmować miejsce w prezbiterium. Chociaż to wszystko ma wyrażać hierarchiczną strukturę i rozmaitość funkcji, ma się jednak przyczyniać do wytworzenia wewnętrznej i organicznej jedności, przez którą ukazuje się jedność całego ludu świętego (OWMR 294).
Jednym z ważniejszych miejsc w urządzaniu kościoła, oprócz ołtarza, jest ambona. Powinna być miejscem, na którym podczas liturgii słowa spontanicznie skupia się uwaga wiernych. Ambona powinna być stała, odpowiednio wkomponowana we wnętrze kościoła i tak umieszczona, aby czytający i mówiący z niej byli dobrze widziani i słyszani przez wiernych zgromadzonych w kościele. Nie powinna być przenośnym pulpitem, ani też nie powinna być mylona z miejscem przewodniczenia (por. OWMR 309).
Miejsce przewodniczenia bowiem powinno uwydatniać funkcję tego, który przewodzi celebracji, rozpoczyna ją i kończy. W Ogólnym wprowadzeniu do Mszału (OWMR 310) możemy przeczytać nie tyle o pulpicie, z którego kapłan przewodniczący odczytuje modlitwy, ile o krześle przewodniczącego, którego zadaniem jest podkreślenie jego funkcji. Nie ma zatem mowy ani o przenośnym pulpicie, który należy ustawić w prezbiterium, w pobliżu krzesła przewodniczącego, ani tym bardziej o „drugiej ambonie”, która pełniłaby tę funkcję, a którą można spotkać w niektórych kościołach, szczególnie tych, które ostatnio przeszły jakieś remonty czy rekonstrukcje.
Z ambony należy wykonywać jedynie czytania, psalm responsoryjny oraz orędzie wielkanocne. Może ona być miejscem, z którego wygłaszana jest homilia i odczytywane są wezwania modlitwy powszechnej. Natomiast z miejsca przewodniczenia powinien przemawiać jedynie kapłan przewodniczący liturgii – jak sama nazwa tego miejsca na to wskazuje. Wszystkie inne przemowy i komentarze powinny być wygłaszane z innego miejsca, które będzie się wyraźnie odróżniać od ambony i miejsca przewodniczenia. Podobnie siedzenia dla przewodniczącego, diakona i innych usługujących powinny się między sobą odróżniać i powinny być tak ustawione, by wszyscy mogli z łatwością pełnić powierzone im funkcje.
Najświętszy Sakrament należy przechowywać w tabernakulum umieszczonym w części kościoła odpowiednio godnej i przyozdobionej oraz sprzyjającej modlitwie. Tabernakulum winno być jedno, nieruchome, mocne i nieprzezroczyste. Tak zamknięte, aby wykluczało niebezpieczeństwo profanacji. Nie powinno być ono umieszczane na ołtarzu, przy którym sprawuje się Mszę Świętą. Można je natomiast umieścić w prezbiterium, nie wykluczając dawnego ołtarza, którego nie używa się już do celebracji lub w jakiejś kaplicy, organicznie związanej z kościołem, w której poza celebracją może odbywać się adoracja eucharystyczna (OWMR 314-315). Przed tabernakulum winna nieustannie płonąć lampka, podsycana olejem lub woskiem (OWMR 316).
Zgodnie ze starożytną tradycją w kościołach umieszcza się również obrazy Chrystusa Pana, Najświętszej Maryi Panny i świętych, co ma nam przypominać o tym, że liturgia ziemska jest przedsmakiem liturgii niebiańskiej, w której święci mają swój udział. My natomiast mamy nadzieję, że kiedyś staniemy się częścią tej społeczności.
