Aklamacja przed czytaniem Ewangelii rozpoczynająca się śpiewem „Alleluja” lub innym odpowiednim do okresu liturgicznego jest osobnym obrzędem czy aktem samoistnym (OWMR 37), przez który zgromadzenie wiernych przyjmuje Pana mającego do niego przemawiać, pozdrawia Go oraz wyraża śpiewem swoją wiarę.
Aklamacja „Alleluja” i werset przed Ewangelią winny być śpiewane, podczas gdy wszyscy stoją. Śpiew ten powinien być wykonywany przez całe zgromadzenie, a nie tylko przez kantora, który go intonuje, lub scholę czy chór.
W podkreśleniu szczególnej czci należnej Ewangelii pomocne jest wykorzystywanie Ewangeliarza, zwłaszcza w niedziele i uroczystości. Powinien on być przyniesiony w procesji wejścia, a następnie złożony na ołtarzu. W procesji Ewangeliarz może nieść diakon lub lektor, natomiast w procesji do ambony powinien go nieść diakon lub, gdy go nie ma, prezbiter. W tej procesji powinni brać udział również usługujący ze świecami i kadzidłem lub, jeśli jest taki zwyczaj, z innymi oznakami czci. W tym czasie wierni stoją i, wykonując aklamację na cześć Pana, oddają hołd księdze Ewangelii. Diakon mający odczytać Ewangelię, pochylony przed celebransem, prosi o błogosławieństwo i je otrzymuje. Kiedy natomiast nie ma diakona, prezbiter pochylony przed ołtarzem modli się po cichu słowami przeznaczonej na ten moment modlitwy.
Ten, kto odczytuje Ewangelię, z ambony pozdrawia stojący lud, zapowiada tytuł czytania, czyniąc znak krzyża na księdze, czole, ustach i piersi, następnie, jeśli używa się kadzidła, okadza księgę, po czym wygłasza Ewangelię. Po jej odczytaniu całuje księgę, wypowiadając po cichu przepisane słowa.
Wypada, aby pozdrowienie, zapowiedź tytułu: „Słowa Ewangelii według Świętego N.” oraz końcowa aklamacja „Oto słowo Pańskie” były śpiewane, by zgromadzenie mogło również odpowiedzieć śpiewem, choćby Ewangelia była tylko czytana. W ten sposób ukazuje się znaczenie czytania Ewangelii i rozbudza się wiarę słuchających.
Integralną część liturgii słowa stanowi również homilia, w której wykłada się w ciągu roku liturgicznego, na podstawie tekstu świętego, tajemnice wiary i zasady chrześcijańskiego życia i w ten sposób prowadzić wspólnotę wiernych do czynnego sprawowania Eucharystii, tak „aby przestrzegali w życiu zobowiązań płynących z sakramentu, który z wiarą przyjęli” (KL10).
Dzięki temu żywemu wykładowi zarówno odczytane słowo Boże, jak i liturgiczne obrzędy Kościoła mogą osiągnąć większą skuteczność. Aby jednak tak się stało, homilia powinna być szczerze przemyślana, dobrze przygotowana, niezbyt długa ani krótka i skierowana do wszystkich obecnych, także dzieci i ludzi niewykształconych.
Nie należy jej zaniedbywać, a w niektórych przypadkach jest ona nakazana. Powinna być głoszona także w tzw. niedziele adoracyjne, w które po Mszy św. jest praktykowana adoracja Najświętszego Sakramentu. W takim przypadku może ona być krótsza niż zazwyczaj, ale nie powinno się jej zupełnie zarzucać.
Homilię z zasady powinien wygłaszać przewodniczący zgromadzenia tak wtedy, gdy sprawowana jest Msza św. koncelebrowana. Może to jednak uczynić także jeden z koncelebransów. Nie należy natomiast praktykować głoszenia homilii przez kapłana, który nie celebruje Mszy św., podczas której jest ona wygłaszana.
