Po omówieniu Ogólnego wprowadzenia do Mszału rzymskiego czas na zajrzenie do Wpro wadzenia do drugiego wydania Lekcjonarza mszalnego. Każda księga liturgiczna zawiera wprowadzenie teologiczno-pastoralne, które obejmuje nie tylko wskazania praktyczne na temat celebracji danego sakramentu czy innych czynności liturgicznych (adoracji Najświętszego Sakramentu czy Liturgii godzin), ale przede wszystkim teologiczne wyjaśniania znaczenia tej celebracji dla naszego chrześcijańskiego życia i rozwoju.
Wprowadzenie do Lekcjonarza rozpoczyna się wstępem, w którym na początku zostają wyjaśnione ogólne zasady liturgicznej celebracji słowa Bożego. Dowiadujemy się z niego zatem, że zarówno w dokumentach Soboru Watykańskiego II , jak i w pozniejszym nauczaniu Kościoła możemy znaleźć wiele cennych wypowiedzi na temat znaczenia słowa Bożego czy szerzej Pisma Świętego w życiu całego Kościoła oraz poszczególnych wiernych (Wprowadzenie do Lekcjonarza – OWL 1). Podkreślił to również synod na temat słowa Bożego w życiu i misji Kościoła, który odbył się w 2008 roku w Rzymie. Jego owocem jest posynodalna adhortacja apostolska Verbum Domini.
W Lekcjonarzu mszalnym, który jest integralną częścią Mszału rzymskiego, jednak z niego wyodrębnioną ze względu na większą wygodę korzystających z obu ksiąg, „wielorakie skarby jednego słowa Bożego w godny podziwu sposób zostają udostępnione w różnych obchodach i zgromadzeniach wiernych, którzy uczestniczą w tych obchodach: kiedy upamiętniamy rozwój misterium Chrystusa w cyklu roku liturgicznego, gdy sprawujemy sakramenty i sakramentalia Kościoła lub też gdy poszczególni wierni odpowiadają na wewnętrzne działanie w nich Ducha Świętego. Sprawowanie liturgii bowiem, które opiera się na słowie Bożym i jest nim przeniknięte, staje się nowym wydarzeniem ubogacającym to samo słowo nową interpretacją i skutecznością. Tak Kościół w liturgii zachowuje wiernie ten sposób odczytywania i wyjaśniania Pisma Świętego, jaki zastosował sam Chrystus, który wzywał do badania całego Pisma Świętego od «dzisiaj» swego wydarzenia” (OWL 3).
Słowo Boże w liturgii jest głoszone na różne sposoby i nie zawsze dociera do serc słuchających go z taką samą skutecznością. Zawsze jednak jest w nim obecny sam Chrystus, który „urzeczywistniając misterium zbawienia, uświęca ludzi i oddaje Ojcu doskonałą chwałę”. W ten sposób „sprawowanie liturgii staje się ciągłym, pełnym i skutecznym głoszeniem słowa Bożego” (OWL 4). Jest ono skuteczne dzięki mocy Ducha Świętego, który objawia czynną miłość Ojca do ludzi. Kościół, czytając i głosząc słowo Boże, zarówno ze Starego, jak i Nowego Testamentu, zawsze głosi jedno i to samo misterium Chrystusa (por. OWL 5).
Wierni tym lepiej będą uczestniczyć w liturgii, im ściślej będą zjednoczeni z samym Słowem Wcielonym, Jezusem Chrystusem. W ten sposób w swoim życiu i postępowaniu będą się starali zachowywać to, o czym słyszeli podczas celebracji liturgii i z jej sprawowaniem będą starali się łączyć to, co stanowi treść ich życia (por. OWL 6).
„Słuchanie słowa Bożego przyczynia się do budowania i wzrostu Kościoła”, a jednocześnie wszyscy chrześcijanie, którzy przez chrzest i bierzmowanie stali się zwiastunami słowa Bożego, mają je głosić przynajmniej przez świadectwo swojego życia (por. OWL 7). Wyjaśnianie usłyszanego słowa należy natomiast do tych, którym ta posługa została zlecona (por. OWL 8).
Słuchanie słowa w liturgii zawsze jednak powinno prowadzić do uczestnictwa w oferze eucharystycznej, podczas której przyjmuje się ciało Chrystusa pod postacią chleba. Jest to jeden akt kultu, przez który składa się Bogu pochwalną ofarę, a człowiek dostępuje pełni odkupienia.
