Modlitwę eucharystyczną rozpoczyna prefacja. Kapłan przewodniczący celebracji może, w krótkich słowach, wypowiedzieć do wiernych kilka słów wprowadzenia. Powinien to jednak uczynić przed rozpoczęciem prefacji, a nie w trakcie jej wypowiadania dawać jakieś wtrącenia. Na zakończenie prefacji wykonuje się aklamację: Święty, Święty, Święty…, która powinna być śpiewana.
Kapłan przewodniczący liturgii może korzystać ze wszystkich modlitw eucharystycznych – obecny Mszał rzymski dla diecezji polskich zawiera ich dziesięć, w tym trzy przeznaczone na Msze z udziałem dzieci i piątą modlitwę eucharystyczną, która ma cztery warianty. Powinien jednak czynić to zgodnie z przepisami, które jasno określają na przykład, kiedy można wykorzystywać modlitwę eucharystyczną na Mszę z udziałem dzieci, a także w jakich okolicznościach można się posłużyć czwartą czy piątą modlitwą eucharystyczną. Kiedy można, czy należałoby zastosować inne modlitwy eucharystyczne (od pierwszej do trzeciej), zostało już określone w Ogólnym wprowadzeniu do Mszału rzymskiego.
Po zakończeniu modlitwy eucharystycznej następują obrzędy Komunii, które rozpoczynają się od Modlitwy Pańskiej. W Polsce zostało przyjęte, że z rozłożonymi rękami odmawia ją tylko kapłan przewodniczący liturgii i kapłani koncelebrujący, natomiast wierni świeccy uczestniczący w celebracji odmawiają ją ze złożonymi rękami, nie unosząc ich w górę w geście oranta.
Przekazanie znaku pokoju dokonuje się przez ukłon w stronę najbliżej stojących uczestników liturgii lub przez gest podania ręki – w zależności jak zostało to przyjęte w danej wspólnocie parafialnej czy liturgicznej. Ważne, aby gest ten był jednolity dla całego zgromadzenia. Wykonując go, nie należy wypowiadać słów: „Pokój nam wszystkim”, można natomiast powiedzieć: „Pokój Pański niech zawsze będzie z tobą” lub też: „Pokój z tobą”. Kapłan przewodniczący liturgii jak i kapłani koncelebrujący mogą ten znak przekazać członkom służby liturgicznej, nie powinni jednak opuszczać prezbiterium ani tym bardziej podchodzić do wszystkich zgromadzonych, aby nie zakłócać celebracji.
Wierni zgromadzeni na liturgii powinni przystępować do Komunii św., jeśli tylko spełniają wymagane do tego warunki. Komunia św. wiernych powinna być udzielana z hostii konsekrowanych podczas Mszy św., w której uczestniczą, gdyż w ten sposób staje się ona wyraźniejszym znakiem jedności i uczestnictwa w aktualnie sprawowanej ofierze. W Polsce zwyczajnym sposobem przyjmowania Komunii św. jest przyjęcie jej do ust. „Jeżeli jednak ktoś prosi o Komunię na rękę przez gest wyciągniętych dłoni, należy mu w taki sposób jej udzielić” (Wskazania, 40). Wierni do Komunii powinni podchodzić procesyjnie, gdyż Komunia św. jest pokarmem na drodze do życia wiecznego. Mogą natomiast przyjmować ją w postawie klęczącej lub stojącej. Przy czym postawę stojącą należy zachować zawsze, gdy przyjmuje się Komunię św. pod obiema postaciami lub na rękę. Wierni przyjmujący Ciało Pańskie w postawie stojącej powinni wcześniej wykonać skłon ciała lub przyklęknąć na jedno kolano (por. Wskazówki, 38). Po Komunii św. można, przez jakiś czas, zachować milczenie sprzyjające osobistej modlitwie. Następnie dobrze by było wykonać śpiew na uwielbienie.
W obrzędach zakończenia należy korzystać z różnych formuł błogosławieństwa. „Poza błogosławieństwem zwykłym przewidziane są na niektóre ważniejsze dni i celebracje błogosławieństwa uroczyste, a także modlitwy nad ludem” (Wskazówki, 44).
