Omawiając obrzędy wstępne, biskupi przypominają o tym, że w procesji wejścia można nieść krzyż, świece oraz Ewangeliarz. „Niosący Ewangeliarz poprzedza bezpośrednio przewodniczącego liturgii i koncelebransów” (Wskazania, 8). Jeśli w prezbiterium znajduje się tabernakulum, osoby idące w procesji przyklękają po dojściu do ołtarza. Nie czynią tego gestu niosący znaki obecności Pana (krzyż, kadzidło, świece, Ewangeliarz). Zastępują oni ten gest pełnym czci skinieniem głowy, po czym odstawiają na właściwe miejsca trzymane w rękach przedmioty.
Po pozdrowieniu zgormadzonych – które następuje po procesji wejścia – może być wygłoszone jasne i bardzo krótkie wprowadzenie. Może to uczynić zarówno kapłan, jak i diakon czy też osoba świecka. Przy czym ta ostatnia powinna to uczynić z miejsca wyznaczonego dla komentatora (Wskazania, 9). Następuje akt pokuty w jednej z jego czterech form. Wygłoszenie wezwań w trzeciej formie, tzw. tropów, może zostać powierzone lektorowi lub kantorowi, zwłaszcza gdy są śpiewane. W niedziele, szczególnie w okresie Wielkanocy – jako formę aktu pokuty – zaleca się aspersję, czyli pokropienie wodą święconą. Nie można natomiast zastępować aktu pokuty dowolnymi modlitwami lub śpiewami (Wskazania, 10).
W celebracji liturgii słowa należy unikać wszelkiego pośpiechu, który utrudniałby skupienie, jak również – w odpowiednich momentach – zachowywać krótkie chwile milczenia, np. przed jej rozpoczęciem, po czytaniach i po homilii. Można również przed czytaniami wygłosić krótki komentarz wprowadzający. Wygłasza się go z miejsca przeznaczonego dla komentatora, natomiast wszystkie czytania, łącznie z Ewangelią należy wykonywać od ambony, która jest stołem słowa Bożego. Godność tego słowa wymaga, aby czytania były odczytywane z księgi liturgicznej, jaką jest Lekcjonarz, a nie np. z kartki. Tym, którzy zwyczajnie pełnią tę funkcję, są lektorzy ustanowieni lub wyznaczeni do tej posługi. Mogą nimi być zarówno mężczyźni, jak i kobiety, ale nie powinny to być dzieci – także podczas Mszy z ich udziałem czy też podczas różnych uroczystości, jak np. Pierwsza Komunia Święta (por. Wskazania, 11-13).
Psalm responsoryjny również powinien być wykonywany z ambony, gdyż jest on integralną częścią liturgii słowa. Powinien być w całości śpiewany lub recytowany. Całe zgromadzenie liturgiczne włącza się w jego wykonanie, powtarzając refren lub też wykonując go razem. Psalmu podobnie jak czytań nie powinno się zastępować innymi, niebiblijnymi tekstami.
Aklamacja przed Ewangelią, w przeciwieństwie do psalmu i czytań nie powinna być wykonywana z ambony, lecz z innego godnego miejsca. Jeśli nie jest ona śpiewana, można ją opuścić (por. OWMR 63c).
Po wykonaniu aklamacji zgromadzeni uczestnicy liturgii powinni zwrócić się w stronę ambony, okazując w ten sposób szczególną cześć dla Ewangelii Chrystusa (por. OWMR 133). Odczytujący słowa Ewangelii – kapłan lub diakon – po jej wygłoszeniu nie powinien podnosić Ewangeliarza ani ukazywać go wiernym, gdyż słowo w nim zawarte zostało wygłoszone i ma wywoływać oddźwięk w sercach. Księga, w której jest ono zapisane, nie jest tożsama z tym, co zostało wygłoszone. Po odczytaniu Ewangelii Ewangeliarz można umieścić na przygotowanym dla niego godnym miejscu.
„Tam, gdzie zachował się zwyczaj śpiewania pieśni do Ducha Świętego przed czytaniami lub przed homilią, można ją wykonać właśnie w tym miejscu liturgii słowa. Tam, gdzie nie było takiego zwyczaju, nie należy go wprowadzać” (Wskazania, 22).
