Liturgię słowa kończy homilia, która zasadniczo powinna być głoszona przez kapłana przewodniczącego liturgii. Może on zlecić ją kapłanowi koncelebrującemu lub też diakonowi – jeśli są ku temu powody. Nie może jednak jej głosić osoba świecka, nawet w formie tzw. świadectwa czy dzielenia się owocami swojej medytacji słowa Bożego. Homilii nie należy opuszczać także wtedy, gdy w parafii jest przeżywana tzw. niedziela adoracyjna np. w pierwszą niedzielę miesiąca, gdy po Mszy św. jest wystawienie Najświętszego Sakramentu. Po homilii, w niedziele i uroczystości następuje wyznanie wiary. W Polsce jest przyjęta jego tradycyjna forma, czyli symbol nicejsko-konstantynopolitański. W okresie Wielkiego Postu i Wielkanocy może on jednak być zastąpiony Składem Apostolskim lub też chrzcielnym wyznaniem wiary. W większe uroczystości zaleca się, aby było ono śpiewane. „W czasie wyznania wiary wszyscy głęboko się pochylają na słowa: «I za sprawą Ducha Świętego przyjął ciało z Maryi Dziewicy i stał się człowiekiem», względnie: «który się począł z Ducha Świętego, narodził się z Maryi Panny». Klękają zaś na te słowa w uroczystość Zwiastowania i Narodzenia Pańskiego” (Wskazania, 25, por. OWMR 137).
Następnie rozpoczyna się modlitwa powszechna. Wprowadzenie do niej i jej zakończenie powinien wygłosić kapłan przewodniczący liturgii. Czyni to z miejsca przewodniczenia. Natomiast same wezwania powinny być odczytywane przez diakona lub lektora czy inną osobę świecką. Poszczególne wezwania mogą wygłaszać różne osoby. Czynią to z ambony lub z innego odpowiedniego miejsca. Wezwań powinno być nie mniej niż cztery i nie więcej niż sześć. Powinny być zwięzłe i wyrażać błagania całej wspólnoty Kościoła, uwzględniając potrzeby tej konkretnej wspólnoty liturgicznej czy parafialnej, w której są wykonywane.
Następnie, od przyniesienia darów ofiarnych, rozpoczyna się liturgia eucharystyczna. Czynności związanych z przygotowaniem ołtarza nie powinno się rozpoczynać przed zakończeniem modlitwy powszechnej. Dobrze by było, gdyby dary ofiarne były przynoszone do ołtarza w sposób uroczysty, w procesji. Można do nich dołączyć dary dla ubogich lub dla kościoła. Nie należy natomiast przynosić w procesji darów, które mają być tylko symboliczne, przywoływać jakąś rzeczywistość, lecz nie będą po liturgii pozostawione na użytek kościoła, parafii czy celebrującej wspólnoty. „Jeśli oprócz chleba i wina niesie się także dary na potrzeby biednych lub kościoła, należy je nieść na początku procesji. Na końcu idą osoby niosące chleb i wino” (Wskazania, 29). Podczas całego tego obrzędu, także wtedy, gdy jest procesja z darami, wierni, którzy w niej nie uczestniczą bezpośrednio, zachowują postawę siedzącą. Znakiem ich udziału w tym obrzędzie jest wykonywanie towarzyszącego mu śpiewu i świadome uczestniczenie w tym, co się w danym momencie w liturgii dzieje. Procesji z darami może towarzyszyć również zbieranie darów pieniężnych, które jednak powinno zostać zakończone wraz z zakończeniem przygotowania darów, czyli przed prefacją. Stąd konieczne może być wyznaczenie do tej funkcji większej liczby osób. Nie jest to zadanie, które powinien wykonywać kapłan, zwłaszcza przewodniczący liturgii. „Jeśli używa się kadzidła, wierni wstają na okadzenie kapłana” (Wskazania, 27).
