Wstęp do Ogólnego Wprowadzenia do Mszału rzymskiego ukazuje nam wszystkim świadectwo niezmienionej wiary, wierność tradycji i wreszcie dostosowanie księgi do nowych warunków. Wszystkie te podrozdziały są poprzedzone pierwszym punktem, który został zatytułowany: Wstęp. Możemy w nim przeczytać: „Chrystus Pan, mając sprawować z uczniami ucztę paschalną, na której ustanowił Ofiarę swego Ciała i Krwi, polecił przygotować przestronną komnatę, usłaną (Łk 22, 12). Kościół zawsze uważał, że polecenie to odnosi się również do niego, gdy ustanawiał przepisy dotyczące sprawowania Najświętszej Eucharystii co do duchowego przygotowania ludzi oraz miejsc, obrzędów i tekstów. Również obecne normy, wydane zgodnie z postanowieniem Soboru Powszechnego Watykańskiego II, oraz nowy mszał, którym Kościół obrządku rzymskiego będzie się odtąd posługiwać przy sprawowaniu Mszy, są nowym dowodem tej troski Kościoła, jego wiary i niezmienionej miłości ku najwyższej tajemnicy eucharystycznej oraz świadczą o nieprzerwanej i ciągłej jego tradycji, mimo wprowadzenia pewnych rzeczy nowych”.
Zadaniem zatem obecnego Ogólnego wprowadzenia do Mszału rzymskiego jest ukazanie zarówno ciągłości tradycji, jak i potrzeby zmian, które zostały wprowadzone. Księga liturgiczna, jaką jest Mszał rzymski, jest jednak przede wszystkim świadectwem niezmienionej wiary. Został w niej potwierdzony ofiarny charakter Mszy Świętej. Nadal pozostaje aktualne zdanie zacytowane z Sakramentarza Leoniańskiego (VII w): «Ilekroć sprawujemy tę ofiarę na pamiątkę Chrystusa, dokonuje się dzieło naszego odkupienia» (OWMR 2). Teza ta została rozwinięta w modlitwach eucharystycznych. I w ten sposób w nowym mszale zostaje podkreślone, że jednym i tym samym jest ofiara krzyża i jej sakramentalne odnowienie we Mszy św. Ofiarę tę w imieniu Chrystusa składa kapłan przewodniczący zgromadzeniu, dlatego też jego rolę należy podkreślić przez podwyższenie i uwydatnienie miejsca przewodniczenia oraz czynności kapłana. Sprawowanie Eucharystii nie jest jednak dziełem samego kapłana ustanowionego urzędowo, lecz także całej wspólnoty Kościoła. Stąd podczas Eucharystii każdy powinien w pełni wykonywać wyłącznie tylko to, co należy do niego z natury rzeczy, ze względu na jego stopień w ludzie Bożym (OWMR 5).
Odnowione obrzędy Mszy św. – zgodnie z zaleceniem Soboru Watykańskiego II – „przywrócono «stosownie do pierwotnej tradycji Ojców Kościoła»”, podobnie jak polecał to Sobór Trydencki (1545–1563). Oba mszały, choć dzielą je cztery wieki historii, są połączone w tej samej tradycji Kościoła katolickiego. Przygotowując Mszał trydencki, można było jednak sięgnąć nie dalej niż do tradycji średniowiecznych komentarzy liturgicznych. Natomiast obecnie są bardziej znane tradycje dawnych wieków, w tym ojców Kościoła, i dlatego też przygotowując nowe wydanie mszału, zostały uwzględnione „wszelkie minione okresy dziejów Kościoła i wszystkie sposoby, jakimi wiara wyrażała się w formach ludzkiej kultury” (OWMR 9).
„Nowy mszał [zatem] świadczy o prawie modlitwy Kościoła rzymskiego i jednocześnie chroni przekazany przez nowsze Sobory depozyt wiary” (OWMR 10). Mając na uwadze okoliczności, w jakich powstawał Mszał Piusa V (trydencki), ojcowie Soboru Watykańskiego II mogli zalecić wprowadzenie zmian, które wcześniej, w czasach Soboru Trydenckiego, nie były możliwe lub też nie zostały wprowadzone w życie, choć przez ten Sobór były zalecane. „W ten sposób liturgiczne normy Soboru Trydenckiego w wielu szczegółach zostały dopełnione i udoskonalone przez normy Soboru Watykańskiego II, który do końca doprowadził wysiłki mające na celu zbliżenie wiernych do świętej liturgii, podejmowane w ciągu czterech minionych wieków” (OWMR 15).
