Na obchody ku czci świętych w Lekcjonarzu mszalnym proponuje się podwójną serię czytań: pierwsza przeznaczona jest na uroczystości, święta i wspomnienia, zwłaszcza jeśli dla każdego z nich są teksty własne. Może się jednak zdarzyć, że niektóre teksty wzięte spośród tekstów wspólnych są wskazane jako bardziej odpowiednie od innych. Druga, i to obszerniejsza, znajduje się w zbiorze tekstów wspólnych o świętych. W tej części zaproponowane są najpierw teksty bardziej odpowiadające poszczególnym grupom świętych (męczennikom, pasterzom, dziewicom itd.), a następnie liczne teksty mówiące ogólnie o świętości, które mogą być stosowane zależnie od uznania, ilekroć lekcjonarz dla dokonania wyboru czytań odsyła do tekstów wspólnych.
Jeśli chodzi o układ tekstów znajdujących się w tej części, trzeba zauważyć, że znajdują się one razem w takim porządku, w jakim powinny być czytane. Najpierw więc są zamieszczone czytania ze Starego Testamentu, potem czytania z Apostoła, następnie psalmy i wersety między czytaniami, wreszcie teksty z Ewangelii. Są one tak rozłożone, aby przewodniczący liturgii mógł dokonywać spośród nich wyboru, mając na uwadze duszpasterskie potrzeby zgromadzenia, chyba że wyraźnie jest zaznaczone coś innego. Podobny układ czytań występuje w Mszach obrzędowych, w różnych potrzebach, wotywnych i za zmarłych. Proponuje się zatem wiele tekstów, podobnie jak w zbiorze czytań wspólnych o świętych.
Niektóre księgi są zarezerwowane dla pewnych okresów liturgicznych. Wynika to zarówno z ich treści, jak i tradycji liturgicznej. Tak więc na przykład w okresie Wielkanocy czyta się Dzieje Apostolskie, co najlepiej ukazuje, że całe życie Kościoła wzięło początek z misterium paschalnego. Natomiast Ewangelia według św. Jana jest czytana w końcowych tygodniach Wielkiego Postu i okresie Wielkanocy. W Adwencie i okresie Narodzenia Pańskiego często są wykorzystywane fragmenty z Księgi Izajasza, która jednak jest czytana także w okresie Wielkiego Postu, szczególnie w Wielkim Tygodniu, w którym słyszymy cztery pieśni sługi Pańskiego (Iz 42 – 53). Na okres Narodzenia Pańskiego przeznaczony jest również Pierwszy List św. Jana.
Czytania, które są opowiadaniami, wymagają pewnej rozciągłości tekstu i zazwyczaj są uważnie słuchane przez wiernych, stąd są one dłuższe. Natomiast z innych tekstów, których ze względu na głębię nauki nie można zbytnio przedłużać, są wybrane krótsze fragmenty. Dla niektórych tekstów dość długich przewiduje się dwojaką formę – dłuższą i krótszą, według uznania.
Ze względów duszpasterskich w czytaniach niedzielnych i świątecznych unikano tekstów biblijnych, które rzeczywiście należą do trudniejszych. Nie chodzi jednak o to, by ukrywać duchowe bogactwa tych tekstów, tym bardziej że nierzadko pewne czytania trudniejsze stają się przystępniejsze w zestawieniu z innym czytaniem tej samej Mszy.
Z tych samych względów niektóre wersety zostały pominięte. Nie należy jednak czynić tego samowolnie lub pochopnie. Jednakże przy zachowaniu troski, ażeby sens pozostał rzeczywiście niezmieniony co do swej istoty, wydawało się ze względów duszpasterskich słuszne zachowanie także w obecnym lekcjonarzu wspomnianej tradycji. W przeciwnym razie niektóre teksty stałyby się zbyt rozwlekłe albo też należałoby całkowicie opuścić czytania przynoszące wiernym niemały, a czasem bardzo wielki pożytek i to jedynie dlatego, że zawierają jeden lub drugi wiersz, który pod względem duszpasterskim jest mniej użyteczny albo też porusza zagadnienia naprawdę trudne.
