Udział w ofierze eucharystycznej jest doskonalszy, gdy Komunię sakramentalną przyjmuje się podczas Mszy Świętej. Przyjęcie przez wiernych Ciała Pańskiego bezpośrednio po Komunii kapłana jaśniej uwidacznia ich udział w ofierze. Dlatego należy zadbać o to, by wierni przyjmowali Komunię św. z hostii konsekrowanych podczas tej Mszy św., w której uczestniczą. Nie należy jednak odmawiać udzielenia Komunii św. tym, którzy o to proszą poza Mszą Świętą. Powinni oni czuć się zjednoczeni nie tylko z ofiarą Pana, lecz także ze wspólnotą, która ich wspiera bratnią miłością. Do tej grupy należą przede wszystkim chorzy i starsi, którzy nie mogą uczestniczyć we Mszy św. w swojej wspólnocie parafialnej czy też w pobliskim kościele lub kaplicy. Mogą oni przyjmować Komunię św., nawet codziennie, także wtedy, gdy nie zagraża im niebezpieczeństwo śmierci lub też nie są ciężko chorzy. Ważne jest jednak to, aby pamiętać, że przystępując do Komunii św. poza Mszą św., łączą się ściśle z ofiarą, w której jest uwieńczona ofiara Krzyża, i uczestniczą w Uczcie, w której „przez przyjęcie Ciała i Krwi Pańskiej lud Boży uczestniczy w dobrach ofiary paschalnej, wznawia nowe przymierze raz zawarte przez Boga z ludźmi w Krwi Chrystusowej, a w wierze i nadziei wyobraża i uprzedza ucztę eschatologiczną w królestwie Ojca, głosząc śmierć Pana, aż przyjdzie” (Instrukcja Eucharisticum misterium, 3a).
Komunii św. poza Mszą św. można udzielać prawie każdego dnia i o każdej porze. Wyjątkiem jest Wielki Czwartek, w który można udzielać Komunii św. jedynie podczas Mszy św.; Wielki Piątek, w który można udzielać Komunii św. tylko podczas sprawowania Liturgii Męki Pańskiej, i Wielka Sobota, w którą nie udziela się Komunii Świętej. Jeśli chodzi o osoby chore, to w Wielki Czwartek i w Wielki Piątek można zanieść im Komunię św. o każdej porze dnia, natomiast w Wielką Sobotę można udzielić Komunii św. jedynie pod postacią Wiatyku osobom umierającym.
Udzielanie Komunii św. należy przede wszystkim do kapłana i diakona. Może jej również udzielić ustanowiony akolita lub nadzwyczajny szafarz Komunii św. – jeśli przemawiają za tym konkretne racje, takie jak: choroba lub podeszły wiek kapłana, który miałby spełnić tę posługę; duszpasterskie obowiązki uniemożliwiające wypełnienie tego zadania, a także wtedy, gdy liczba wiernych przystępujących do Stołu Pańskiego jest bardzo wielka, przez co sprawowanie Mszy św. albo innej czynności zbytnio by się przedłużało. Ordynariusz miejsca może również pozwolić na udzielanie Komunii św. innym szafarzom nadzwyczajnym, za każdym razem, gdy uzna, że wymagają tego potrzeby duchowe wiernych, a nie ma na miejscu kapłana, diakona ani ustanowionego akolity.
Ci, którzy pragną przystąpić do Komunii św. poza Mszą św., powinni być do tego przygotowani przez odpowiednie usposobienie duszy i dbałość o czyste sumienie. Nikt świadomy grzechu śmiertelnego, jak wiele by nie żałował, nie powinien przyjmować Ciała Pańskiego bez wcześniejszego skorzystania z sakramentu pokuty i pojednania. Ci, którzy nie są chorzy i nie mają innych przeszkód, powinni przed Komunią św. zachować godzinny post od pokarmów i napojów. Nie dotyczy to osób chorych i tych, które się nimi opiekują. Wypicie wody lub przyjęcie koniecznych lekarstw nie jest złamaniem postu eucharystycznego.
Częste przystępowanie do Komun i św. powinno prowadzić do dziękczynienia, życia w coraz doskonalszej miłości Boga i bliźniego i w ten sposób przyczyniać się do coraz pełniejszego zjednoczenia z Chrystusem.
